Thuis komen…

We hebben in 2008 een eigen bedrijf gestart; een cadeauwinkel. Een winkel waarin heel veel werk zit, zowel thuis als op het bedrijf zelf.  Naast de klanten die we tijdens winkeltijd altijd vrolijk begroeten, hebben we klanten die bestellingen plaatsen zoals het graveren van spiegels, en bedrijven die o.a. geboortecadeau’s laten bedrukken. Heel afwisselend werk! Naast deze werkzaamheden hebben we thuis de administratie werkzaamheden -deze zijn over het algemeen iets minder afwisselend en naar mijn idee ook iets minder leuk- eveneens houden we onze webshop up-to-date, om zo de laatste cadeau artikelen aan te kunnen bieden. Het is enorm leuk om eigenaar te zijn van dit bedrijf, ik ben er trots op om het dagelijks weer van mij te mogen noemen, het is ons kindje, maar het kent natuurlijk ook de minder leuke kanten. – Welke baan heeft dat nu niet?-

Toen Jasmijn 3 dagen oud -of beter gezegd jong- was, zat ik al weer achter de computer. De meiden die ons bedrijf werken willen wel graag hun salaris ontvangen, en ook al stond mijn wereld stil als moeder, voor de meiden gaat het gewone leven door en hebben zij natuurlijk gewoon recht om op tijd geld te krijgen! Dochter of geen dochter, de wereld draait gewoon door, was op dat moment mijn keiharde realiteit. Toch mag ik verder niet klagen hoor en heb ik gewoon recht op mijn 16 weken verlof. Hier maak ik dan ook gretig gebruik van, op enkele dagen na dan. Dus zo slecht heeft deze onderneemster het nog niet.

We hebben koopzondagen. Over het algemeen een drukke middag met veel klanten “van buiten”. Ik vind ze altijd extra leuk om te draaien omdat je een breed publiek hebt en vooral om dat men makkelijker geld uit geeft, en dat is natuurlijk van belang wil ik een lekker boterhammetje kunnen eten aan het einde van de maand. De eerste koopzondag na mijn bevalling was 2 weken daarna, die heb ik uitbesteed aan partner en medewerkster. Maar de tweede koopzondag, die van juni wilde ik eigenlijk wel weer zelf gaan doen. Onze dochter is dan 6 weken, en voor mijn gevoel kan ze moeders best een paar uurtjes missen. Daarnaast is het voor iemand die voor de bevalling non-stop aan het werk was ook wel weer fijn om na 6 weken aan huis gebonden te zijn even er uit te zijn. Even geen poepluiers, spuugvlekken, of borstvoedingen. Even gewoon mijzelf, die vrouw die vol passie haar werk verricht. Ook de kosten voor het personeel op zondag – die dubbel uitbetaald krijgen – tellen mee voor mijn overweging om een dagje aan het werk te gaan. Even weer terug komend op mijn boterhammetje!

Ik heb mijn ouders die 1 dag in de week gaan oppassen, de zaterdag. Daarnaast hebben we gevraagd of ze de koopzondagen ook willen oppassen. Met liefde natuurlijk, welke opa en oma wil dat nu niet? En het voelt voor mij ook vertrouwd. Mijn moeder is de eerste die ik bel als ik even niet weet wat ik met ons kleine hummeltje aan moet, en uiteindelijk hebben ze mij ook groot gebracht. – achteraf gezien best een succes- Dat komt dus helemaal goed!

En zo is het zondag, de dag dat ik voor het eerst mijn dochtertje voor 7 uur achter laat… Ik ben de hele ochtend al humeurig, (lees: onhandelbaar!) want ik heb ineens he-le-maal geen zin meer in deze dag. Manlief heeft dan ook een iets minder gezellige zondag ochtend. Ik wil niet aan het werk, ik hoef niet naar de zaak, laat mij maar gewoon thuis met mijn kindje, maar ik weet zelf ook wel dat ik er even door heen moet. Ik drink nog even koffie bij mijn ouders, knuffel mijn dochter wel 1000 maal, en vertrek.

Het voelt alsof ik een wereldreis ga maken, mijn dochter “zo maar” achter laat. Ik weet dat er mensen zijn die vinden dat je als moeder niet hoort te werken maar thuis bij je kinderen moet zijn. Ik vond juist dat ik een betere moeder zou zijn als ik 3,5 dagen in de week wat anders zou doen dan alleen maar thuis zijn, omdat ik er niet gelukkiger van word, maar ineens vind ik mijzelf ook een slechte moeder.

Maar toch…. Ondanks alle voor- en tegens stap ik in de auto, slik een keer en ga naar de zaak, aan het werk, aan mijn werk!

Eenmaal op de zaak kijk ik op de klok, het is 11 uur. “Oh, nu zal ze wel wakker zijn” is het eerste wat ik denk. Ook bij het opruimen van de kaarten zie ik bij de geboortekaarten een kaart die mij aan mijn meisje doet denken. Tijdens het graveren van een geboortespiegel word de lengte van de baby vermeld. ” Goh zo groot was Jasmijn ook bij de geboorte” En alsof je er nog niet genoeg aan kan denken, laten je borsten rond een uur of 3 ook nog eens weten dat je dochter normaal gesproken al lang aan je borst had gelegen.

Met mijn borsten bijna in mijn nek, besluit ik halverwege de dag in de kantineruimte te gaan kolven, en ook hier kan ik niet anders dan aan haar denken.  Om gelijk ook maar even te bellen (inmiddels al voor de tweede keer) om te vragen of het echt wel goed gaat met haar. Ik kan de hele dag aan niets anders denken dan aan Jasmijntje, en zie overal dan ook wel een reden voor om “even” aan haar te denken.

Nu ik het terug lees, lijk ik wel een obsessie te hebben voor mijn kind, geloof me zó erg was het nu ook weer niet.

Het is 17.00 uur, tijd om de zaak te sluiten, en ik heb nog nooit zoveel haast gehad om alles op te ruimen, klaar te maken en naar huis te gaan. Het vaste drankje na de koopzondag met mede-ondernemers laat ik vandaag voor wat het is, ik wil maar één ding:  naar huis, naar mijn prinsesje. Het was de langste werkdag ooit, wat vond ik het verschrikkelijk. Op dat moment besloot ik nóóit meer te gaan werken, lekker voor altijd thuis te blijven, of het nu mogelijk is of niet!

Maar na een werkdag was thuiskomen nog nooit zo mooi, zo bijzonder. De herkenning van je dochter, een lach als ze je ziet. Werken is leuk, maar vanaf vandaag is thuiskomen nóg leuker!

Inmiddels heb ik al wat vaker een paar uurtjes gewerkt, maar kan ik er nog maar slecht aan wennen dat het niet meer “wij” is maar vanaf heden weer “ik”. Vanaf  half augustus ga ik weer “echt” aan het werk, dan zal ze ook 2 dagen naar het kinderdagverblijf gaan. Daar wil ik nog heel even niet aan denken, en nog maar even genieten van mijn verlof!