TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Lieve Syrah en Jonah, momenteel lijken we te leven in een egoïstische samenleving. Daarmee wil ik niet zeggen dat er geen goede mensen bestaan; ik ken er genoeg en ik ben er in de basis van overtuigd dat ieder mens veel goeds in zich heeft. Soms lijkt het wel dat ieder voor zich leeft en dat het ‘ons’ lijkt te veranderen in ‘wij en zij’.
Ik hoop met heel mijn hart dat tegen de tijd dat jullie dit lezen de wereld minder ‘wij en zij’ is geworden en dat jullie in alle eerlijkheid kunnen zeggen dat het meer ‘ons’ is geworden. Het zou dan een wereld zijn zoals John Lennon het zichzelf ooit voorstelde. Feit is dat we nu… jaar na dato zitten vanaf het moment dat hij schreef:
imagine all the people, living life in peace…
en vandaag de dag lijkt zijn ideaal verder weg dan ooit, hoewel er bijna een kleine verschuiving lijkt plaats te vinden nu Nederland massaal links heeft gestemd*.
Gisteren** werd er een afschuwelijke aanslag gepleegd in Frankrijk en ik heb het vreselijke gevoel dat het me steeds minder doet. Het betrof een ‘kleine’ aanslag en het kwam gewoon niet zo binnen als normaal, waarschijnlijk uit zelfbescherming.
Gisteren kreeg ik ook te horen dat er een kans aanwezig was dat een tante kanker heeft. Ik heb haar in jaren niet gezien en het deed me niet zoveel. Dacht ik. Vanmiddag kreeg ik echter het slechts denkbare nieuws te horen via oma; deze tante gaat al snel overlijden. Meteen realiseerde ik me dat het er flink inhakte en ik zeer aangeslagen was. Niet veel later zat ik dan ook te huilen op de bank, omdat het me zoveel meer deed dan gedacht.
Vandaag las ik ook dat een politieagent in Frankrijk zijn leven heeft opgeofferd om een ander te redden en ook dat trof me en daarmee besef ik me dat de aanslag me toch iets doet. Beiden houden me wakker op het moment dat ik dit schrijf.
Maakt het me een slecht mens dat ik de laatste jaren minder snel onder de indruk lijk te zijn van erge gebeurtenissen? Of maakt het me een slechter mens als ik net doe alsof het me niets doet? Wat is het verschil?
Als kind was ik zeer empathisch, altijd geïnteresseerd in anderen en leefde intens mee in verdrietige situaties. Ik was altijd degene die kaartjes stuurde en liet weten dat ik aan ze dacht. Dat ging tot het extreme toe. Die zorgzaamheid werd minder naarmate ik ouder werd, want andersom gebeurde het nooit, terwijl ik ook mijn portie ellende kreeg. Daarnaast merkte ik dat ik me langzaam maar zeker ging afsluiten voor slecht nieuws en ellende. Het journaal volgde ik minder, later helemaal niet meer, en kranten liet ik links liggen. Ook diepzinnige gesprekken liet ik minder inwerken, ik bouwde een muurtje om mijn hart.
Als kind groette ik iedereen even enthousiast en ook als adolescent deed ik dat nog steeds. Toen ik in onze stad ging wonen merkte ik dat ik vaak niet terug gegroet werd en nog erger: simpelweg genegeerd. Toen jullie eenmaal naar school gingen viel het me op dat mensen me de ene dag nog groetten en (soms) de volgende dag niet meer. Ook was (en is) er een soort van groepering op het schoolplein dat alles heeft te maken met afkomst en meer dan ooit viel het me op dat mensen in hokjes denken. Ik bouwde prikkeldraad bovenop die muur.
De laatste jaren valt het me ook op dat mensen bang van me lijken te worden als ik amicaal doe. Waar ik vroeger makkelijk contact legde door die eigenschap word ik nu veelal argwanend aangekeken en mag ik überhaupt al blij zijn met een reactie. Papa typeerde het gisteren als de oude man of vrouw die je op straat ongevraagd aanspreekt en je ‘lastig’ valt door allerlei vragen te stellen als: ‘Hoe heet ze?’ en ‘Hoe oud is ze?’ Super lief bedoeld, maar door sommigen “vervloekt”. Geïnteresseerde mensen zijn vervelend. Dat is mijn gevoel inmiddels.
Dit zijn voorbeelden van situaties die mij veranderden en veranderen als mens. Daardoor merk ik dat ook ik geïnfecteerd ben door het ‘zij en wij’, hoewel ik echt een heel groot voorstander ben van ‘ons’. Vroeger begreep ik het al niet en tegenwoordig begrijp ik steeds minder waarom er soms zo weinig verdraagzaamheid, tolerantie en interesse is.
Maar wat ik vooral niet begrijp is wanneer en waarom ik zo’n harteloos mens ben geworden dat ik niet eens meer angst en verdriet wil voelen.
En wanneer ben ik in vredesnaam dat verbitterde oude kreng geworden die geen interesse meer in anderen toont, omdat er geen interesse in haar wordt getoond? Zo wil ik niet zijn. Echt niet!
Heel misschien komt het wel, omdat anderen me het gevoel geven dat ‘geven om anderen’ iets slechts is, iets verderfelijks.
Lieve jongens, laat mij jullie bij deze zeggen:
‘Er is helemaal niets mis met geven om een ander.
Er is helemaal niets mis met medeleven, er is niets mis met verdrietig zijn voor een ander. Er is helemaal niets mis mee wanneer angst af en toe de overhand neemt, want dat zorgt ervoor dat je niet immuun wordt voor het leed dat aanslagen veroorzaakt.
Er is absoluut niets mis met interesse tonen in een ander.
Het is een groot goed als je een empathisch vermogen hebt.
Want weet je wat? Dat zorgt ervoor dat de wereld van ‘zij en wij’ weer wat meer ‘ons’ wordt.
Let wel: ‘Er is ook niets mis met zorgen voor jezelf en selectief zijn met wat je toelaat, moet er zelf immers niet ongelukkig van worden.’
Brengt me terug in de essentie van dit hele onderwerp, dus eindig ik maar met de wijze woorden van Frank Boeijen:
Denk niet wit. Denk niet zwart. Denk niet zwart-wit. Maar in de kleur van je hart.
*een paar dagen voor het schrijven van dit blog waren er gemeenteraadsverkiezingen en GroenLinks won in heel veel steden. De SP verloor heel veel. In ieder geval in onze stad.
** 22 maart 2018
https://www.youtube.com/watch?v=DAJ1XhimBYs
