En ik dan? [recensie]

Het was de typering van het verhaal, achterop het boek, die maakte dat ik En ik dan? graag wilde lezen. Hoe vergeef jen iemand die je op je zevende zomaar achterliet? Kun je zeven lange jaren van bitter weinig contact met een reisje uitwissen? Het maakte me nieuwsgierig naar het boek.

 

Ik verwachtte in eerste instantie een young adult, maar ik vind En ik dan? toch meer het karakter van een jeugdboek hebben, dat net niet raakt aan young adult. Het boek is me echter niet volwassen genoeg geschreven om young adult te zijn.

Neemt niet weg dat ik het met veel plezier heb gelezen.

 

Ik vind hoofdpersoon Emma echt het voorbeeld van een dwarse eigenzinnige puber. Ze probeert voortdurend alles naar haar hand te zetten en heeft de charme om dat nog voor elkaar te krijgen oog. Of ik haar altijd even sympathiek vind …, laten we het er op houden dat ze nog moet leren rekening te houden met de gevoelens en mening van anderen.

Zo gaat ze aan het begin van het boek een korte, maar verbeten en ijzige strijd met haar moeder aan. Echt vriendelijk is ze niet over haar moeder. Die vindt ze maar afstandelijk, en ijzig. Maar ze realiseert zich niet dat zij dezelfde trekjes heeft.

Emma hoopt tijdens de trip haar band met haar vader te herstellen. Maar ze heeft eerst nog wat rekeningen met hem te vereffenen en gaat geen enkele strijd uit de weg. Er zijn dan ook voldoende momenten van spanning tussen vader Edwin en dochter Emma. Toch komen ze elkaar steeds nader, zij het met vallen en opstaan.

In de VS onderhoudt Emma via what’s app contact met haar vriendin Amira in België. Die berichtjes vind ik onprettig lezen, ze zijn in het Vlaams én in puberale straattaal. Ik heb niets tegen op Vlaams, maar Vlaamse straattaal wordt soms wat ondoorgrondelijk. Omdat ik de berichtjes storend vind, heb ik me ook afgevraagd wat ze toevoegen aan het En ik dan? Niet veel, wat mij betreft. Emma laat Amira weten hoe ze over een en ander denkt, maar dat blijkt sowieso wel uit het verhaal dat wordt verteld vanuit het perspectief van Amira. Verder merk je ook duidelijk dat we te maken hebben met een Vlaamse schrijver. hij gebruikt soms echt woorden die wij niet zo gebruiken in Nederland. Toelating geven bijvoorbeeld, in plaats van toestemming geven. Of woorden die we in Nederland eigenlijk niet gebruiken, zeker niet in een jeugdboek, zoals allusie en tarmac.

De schrijfstijl van Descamps staat mij soms wat tegen. Hij maakt veel gebruik van vergelijkingen. Zoveel, dat het verhaal niet altijd lekker doorloopt. Vergelijkingen zijn uiteraard prima, maar zes op één pagina is wat veel. Overigens wist ik ook niet dat je zoveel vergelijkingen met konijnen en andere knaagdieren kon maken.

Ondertussen staan er soms ook erg mooie stukjes in En ik dan?

Emma geniet oprecht van de natuurschoon langs de westkust van de VS, op een manier dat je er zelf ook graag heen wilt! En leuke rode draad is de Wet van Murphy die zicht voortdurend laat gelden.

Al met al is En ik dan? een prima jeugdboek. Het is vlot geschreven en het leest snel. De hoofdstukken zijn redelijk kort en hebben grappige titels die allemaal de lading dekken.

Hier lees je een inkijkexemplaar.

Jeugdboek, paperback, 212 pagina’s, Uitgeverij van Halewyck