De leukste thuis [persoonlijke blog]

Toen mijn meiden een paar weken oud waren, bedacht ik me ineens dat het onmogelijk was dat ik ze alle twee even leuk vond. En nog: mijn hoofd zegt dat je er altijd eentje leuker vindt dan de ander. Dat ik ze in mijn hart alle twee even lief en geweldig en onmisbaar vind, lijkt me duidelijk. Maar ik had wat zelfonderzoek nodig om te ontdekken of dat in mijn hoofd ook zo is.

Je moet weten, mijn tweeling zou niet meer verschillend kunnen zijn. Frederique lijkt al vanaf haar geboorte sprekend op haar papa. Een reden om verschrikkelijk veel van haar te houden, ik zie in haar immers die man van wie ik zoveel hou. Willemijn daarentegen heeft veel meer van mij. Ik herken mezelf, twijfel geen moment of ze niet per ongeluk verwisseld is in het ziekenhuis. En aangezien ik ook best een hoop van mezelf hou… Je begrijpt waar ik heen wil.

Zoet
In hoe ze zich gedragen dan? Willemijn had die eerste maanden heel pittige huiluurtjes, die ik met mijn kiezen op elkaar doorstond, terwijl Frederique heel zoet lag te kijken in de box, of nog zoeter lag te slapen. Op die momenten was het moeilijk haar niet net even wat leuker te vinden. Maar als Willemijn dan uitgehuild was, maakte ze direct contact, greep naar mijn gezicht, maakte geluidjes. Frederique bleef altijd maar wat voor zich uit kijken. En dan versterkte mijn band met Willemijn zich weer.

Lang bleef Willemijn de nieuwsgierige en Frederique de zoete. Willemijn ging als eerste dingen vastpakken, kruipen, voorwerpen op elkaar slaan. Frederique lachte als eerste, kon tijden heerlijk rustig tegen je aan zitten en vertederde met haar fijne gezichtje al het bezoek.

Driftkikker
Ze zijn inmiddels ruim anderhalf en intussen lijken de rollen wat omgedraaid. Frederique heeft me al bont en blauw geschopt tijdens het verschonen en hoewel ze er minder goed in is, is ze veel drukker met proberen te lopen dan haar zus. Maar ze heeft nog steeds dat inpakgezichtje, met haar grote ogen en dat lekkere piekhaar. Willemijn is degene die op verzoek kusjes uitdeelt en tijdens het spelen af en toe komt kroelen. Ze babbelt er op los en wil bij elk plaatje in haar boekjes weten wat het is.

Conclusie? Ze zijn gewoon echt allebei even leuk. Wat een opluchting.

Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>