Doubleren in groep 3

Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.

Februari 2014

De kogel is door de kerk gegaan vandaag. Bijna letterlijk zou ik zeggen, want het voelt alsof de fundering toch wel een beetje onder onze voeten is geslagen, ondanks dat we het zagen aankomen. Syrah blijft namelijk zitten. De leerkrachten zien niet in hoe ze nog langer mee kan komen in de klas. Het is niet anders en gezien de therapieën die eraan gaan komen misschien ook wel het beste, maar het voelt toch een beetje alsof ze haar opgeven alsof er geen eer mee aan te behalen is.

Dat is erg jammer, want wij weten dat er gewoon zoveel meer in haar zit, maar dat het er in de klas niet uitkomt. Wij weten dat het niet te maken heeft met het feit dat de intelligentie er niet is, maar dat ze geblokkeerd wordt door andere dingen. Dus terwijl de leerkrachten, de intern begeleiders, de jeugdarts en de rest van de malle molen denkt dat dit het beste voor haar is en dat het volgend jaar allemaal beter zal gaan, zetten wij daar onze vraagtekens bij.

Het slechte nieuws vertellen
Wij denken namelijk dat het volgend jaar helemaal niet beter zal gaan, want dan is de situatie nog altijd hetzelfde. Dan is het nog steeds druk in de klas wat betreft leerlingen, dan is het nog steeds dezelfde werkdruk. Daarnaast zal de druk op haar ook groter worden, want ze heeft immers al eerder groep 3 gedaan. Over het leeftijdsverschil maak ik me niet zo druk, want Syrah gedraagt zich jonger dan dat ze is.

Na 3,5 jaar uit elkaar
Na ons gesprek op school moesten we Syrah natuurlijk nog het slechte nieuws vertellen. Dat mocht echter nog niet meteen, omdat de leerkrachten eerst nog het een en ander voor moesten bereiden wat betreft ander werk. Dat vond ik erg leuk bedacht van de juf, maar om het niet meteen rauw om Syrahs dak te laten vallen heb ik haar wel voorbereid. Syrah heeft immers een BFF die ze kwijt zal gaan raken volgend jaar. Nou ja, dat is dan ook wel dramatisch, maar iets zegt me dat de vriendschap moeilijk voort te zetten is als ze niet meer in dezelfde klas zitten na 3,5 jaar. Dus ik vroeg aan haar hoe ze het zou vinden als ze de groep nog een jaartje over mocht doen.

Ze realiseerde zich met haar zeven jaar heel goed dat het niet ging en dat het goed voor haar was om het over te doen, ze wilde het zelfs graag, maar het vriendschapsgedeelte hield haar wel bezig. “Kan ik dan nooit meer met L spelen mama?” vroeg ze me en mijn hart brak een klein beetje. Ik suste het door te zeggen dat na schooltijd spelen altijd kan, maar tegelijkertijd realiseerde ik me dat het waarschijnlijk meer het principe “uit het oog, uit het hart” zal zijn.

Bondgenoot
Op dat moment heb ik haar echter nog niet gezegd dat ze ook daadwerkelijk zou blijven zitten. Ik vroeg haar alleen maar hoe ze dat zou vinden. Maar mijn meisje is natuurlijk niet dom en ik denk dat ze het al wel aan zag komen toen ze uiteindelijk te horen kreeg dat ze inderdaad zou blijven zitten. Gelukkig (voor haar) was er van een ander meisje al na de herfstvakantie bekend dat ze zou blijven zitten dus had ze toch een soort bondgenootje.

Bewijsvoering
Toch vind ik het nog steeds vreemd dat ze op school schijnbaar helemaal niet kan lezen, maar dat ze thuis gewoon een Nijntje boekje voorleest. Oké, ik geef toe dat ze regelmatig moet hakken en plakken. Waar haar klasgenoten dat al in hun hoofd doen (of de woorden herkennen, geen idee hoe het kinderbrein precies werkt) moet zij dat nog hardop doen. Dat is ook een reden waarom ze op school niet voor mag lezen en dat maakt haar heel verdrietig.

Laatst kwam ze bijna huilend naar me toe dat ze niet van de leerkracht voor mag lezen en dat ze dat niet eerlijk vindt. Nee, dat vind ik ook niet eerlijk, maar wat kan ik er aan doen? De leerkrachten geloven niet dat ze het thuis wel kan, ze willen middels een video bewijs zien. Wel eens een video proberen op te nemen van je kind terwijl ze met iets bezig zijn waar ze zich voor moeten concentreren? Bij die van mij is dat niet mogelijk. Ze heeft alles door, zelfs als ik het stiekem probeer. Daarbij vind ik het onzinnig dat ik bewijs moet laten zien, terwijl zij haar ook eens apart kunnen nemen om te kijken wat ze kan.

Onwil?!
Het is zo jammer dat er op school niet uitkomt wat ze thuis wel kan. Nou geef ik toe dat Syrah geen rekentalent is en dat ze om die reden echt moet blijven zitten en dat ze ook niet kan schrijven. Iets dat overigens in mijn ogen geen onwil is, maar dat ze echt niet die priegelletters tussen die kleine lijntjes kan zetten, maar ook daar willen de leerkrachten niet aan. Zij houden het bij Syrah toch op onwil. En ik? Ik weet dat ze ongelijk hebben, maar kan weinig doen dan lijdzaam toekijken.

Bron uitgelichte foto: Stockvault.com – Geoffrey Whiteway