TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Laatst schreef ik nog een blog over ‘perfect’ moederschap. Omdat het schuldgevoel van weinig doen met mijn kinderen eind vorig jaar steeds groter werd, heb ik besloten dit jaar wat vaker iets leuks met ze te gaan doen. Met name met mijn dochter Syrah (6 jaar), want die heeft nu de leeftijd om gezellig met mama op pad te gaan.
Terwijl ik eind december door de folder van de schouwburg bladerde zag ik iets leuks. Toch duurde het nog weken voordat ik daadwerkelijk besloot om kaartjes te kopen voor de theatervoorstelling van Koekeloere. Syrah is namelijk niet zo’n ster in stilzitten en aandachtig luisteren c.q. Kijken dus maakte ik me lichtelijk zorgen. Geheel onterecht, want ik had niets beters kunnen uitzoeken. Mijn kleine dartel heeft de hele voorstelling met open mond toegekomen en heeft wel geteld zes woorden gesproken: “ik kan het niet zien mama”. Dat probleem was snel opgelost toen ik haar naar me toe trok. Ook vroeg ik me af of het wel iets voor mij zou zijn of dat ik mijn tijd uit moest zitten terwijl dochterlief een onvergetelijke (?) tijd zou hebben. Ook dat laatste was geheel onterecht, want vanaf het eerste moment was ik gefascineerd door het verhaal, de vier acteurs en de prachtige… euhm ja hoe noem je Moffel, Piertje, Arie, Plumo en Junior eigenlijk? Kostuums zijn het niet, knuffelbeesten ook niet, maar wat wel? Poppen?! Onvoorstelbaar hoe je met een minimaal aantal acteurs zoiets groots en meeslepend kunt neerzetten. Van iets kleins, iets heel groots maken. Het was grappig, vrolijk, spannend en soms zelf hilarisch. In één woord: geweldig! Syrah genoot volop. Alleen dat klappen op het eind… dat vond ze toch maar niets. Het was alsof ze zelf op het podium stond en werd helemaal verlegen.
De tijd vloog voorbij en voor we het wisten stonden we alweer buiten de deuren van de schouwburg te wachten op de bus. Veel sneller dan gehoopt waren we weer thuis en kwam er alweer een einde aan onze gezellige middag. Voor mij had het nog veel langer mogen duren. Dochterlief ging ’s avonds heel erg tevreden slapen. En ik? Ik had nog twee dagen lang een deuntje in mijn hoofd:
“Ik koekeloer hier, ik koekeloer daar. Ik koe-ke-loer het he-le jaar. En koekeloer jij even naar mij, dan koekeloeren we, koekeloeren we, dan koekeloeren we al-le-bei!”
