Kindermishandeling

Zondagnacht heb ik een boek uitgelezen waar ik al een paar maanden mee bezig was. Dat is vrij uitzonderlijk, want over het algemeen heb ik maar drie dagen nodig om een boek uit te lezen en meestal zijn dit boeken die twee keer zoveel pagina’s bevatten. Het verschil zit hem in de intensiteit van het boek. Dit boek was namelijk zo aangrijpend dat het voor mij onmogelijk was om hem in korte tijd uit te lezen. Telkens weer moest ik hem wegleggen en daarom was het eigenlijk ook niet slim om hem juist midden in de nacht uit te lezen.

Het was tien over twee ’s nachts toen ik deze blog als eerste versie schreef, vlak daarvoor had ik zeker een half uur in bed gelegen terwijl de tranen over mijn wangen biggelden en ik me intens verdrietig voelde. Verdrietig om een klein vijfjarig jongetje dat maandenlang opgesloten zat in een kast, omdat zijn stiefvader hem haatte en zijn moeder partij koos voor ‘de papa die niet zijn papa was’. Kwaad op de moeder die haar nieuwe vriend verkoos boven haar eigen vlees en bloed, gefrustreerd door de kennis dat dit verhaal waargebeurd is en door de wetenschap dat er dagelijks miljoenen kinderen in de wereld zowel lichamelijk als geestelijk worden mishandelt, kinderen die worden verwaarloosd, genegeerd, vernederd. Kinderen die geen liefde krijgen, kinderen die al heel vroeg in hun leven weten wat eenzaamheid is. Mijn hart huilt om die kinderen en voelt een intense woede naar hen die ze dat aandoen.

Morgen mag ik uit de kast vertelt het verhaal van de kleine Jantje die op een dag in de kast wordt opgesloten omdat hij stout is geweest. Het was volgens zeggen maar voor even, omdat zijn stiefvader vond dat hij straf verdiende. In het begin vond zijn moeder het zielig en gaf hem zo veel mogelijk aandacht en liefde als zijn stiefvader er niet was, maar gaandeweg het verhaal gebeurt dat steeds minder en op een dag realiseert Jantje zich dat zijn mama niet meer van hem houdt. Hij verliest het vertrouwen op bevrijding en hij geeft alle hoop op, hij stopt met vechten. Die wetenschap snijdt door je ziel en wil je doen schreeuwen van woede, onmacht en frustratie.

Hoe kun je als moeder je kind negeren, verwaarlozen, het gevoel geven dat het niet belangrijk is en dat het geen recht op leven heeft, dat er niet van hem gehouden wordt? Daar kan ik met mijn hoofd niet bij en het maakt me verdrietig, intens verdrietig voor al die kinderen, maar wat kan ik er aan doen? Die vraag frustreert me misschien nog wel het meest. Wat kan ik er aan doen?

Vermoed jij kindermishandeling? Kijk dan hier wat jij er aan kan doen>>