Binnen een fractie van een seconde

Twee jaar is het geleden inmiddels, maar het is als de dag van gisteren dat ze met haar vinger over het wangetje van haar dochtertje streelde die aan die ene kant die nog prachtig glad was, perfect. De andere kant was gehavend en voelde hard aan door het gestolde bloed. Ze zal nooit meer de glimlach rond haar mond vergeten. Alsof ze wilde zeggen dat het goed was. Maar het was niet goed!

Waarom had ze toch zo’n haast? Was het nou echt zo belangrijk om die paar seconden eerder thuis te zijn? Ze wist dat het haar bijna geen tijdswinst zou geven, maar toch reed ze met vijftig kilometer per uur door de woonwijk. Emma even snel zonder gordel, even snel zodat ze op tijd thuis zouden zijn. Emma’s verjaardagcadeautje kon (na een vertraging van twee weken) elk moment arriveren en wat zou het geweldig zijn als ze het in ontvangst kon nemen. Als ze op zou schieten zou ze het toch op tijd kunnen geven. ‘Geen gordel! Geen gordel!’ het schreeuwt in haar hoofd en het schuldgevoel blijft knagen.

Emma ging tussen de stoelen zitten en ze werd boos op haar. Waarom eigenlijk? Zij was toch degene die fout zat? Zij had haar niet vastgemaakt en haar meisje maakte daar gepast misbruik van. Waarom is ze niet gestopt? Het gebeurde binnen een fractie van een seconde. Heel even draaide ze richting Emma en toen ze terugdraaide kwam de Emma’s vriendinnetje de straat op rennen. Ze ziet nog elke dag hoe Dagma naar hun zwaaide, vol enthousiasme. Het ging heel snel, ze trok aan haar stuur en ramde de grote SUV die langs de kant van de weg stond geparkeerd.

Ze voelde hoe de gordel in haar nek schuurde en er een druk op haar borst ontstond toen de airbag open klapte. Witte poeder dwarrelde door de ruimte en ze voelde hoe haar longen zich vulden, met het product dat zojuist haar leven had gered, toen ze diep inademde. Ze zag in haar ooghoek dat de ruit stuk was en een rode bloedvlek trok haar aandacht. Haar hoofd vulde zich met lucht en voelde licht aan. Ze zag de bloedvlek vervagen en een fel wit licht trok voor haar gezicht. Langzaam keek ze angstvallig richting het dashboard en daar zag ze haar liggen. Haar prachtige, gladde, ongehavende wangetje, die grote glimlach rond haar mond en grote blauwe ogen die haar aankeken. Ze glansden nog iets, maar hoe langer ze keek, hoe doffer ze werden.

Nu strijkt ze met haar vinger over het glas van het fotolijstje, dat bijna net zo glad aanvoelt als de huid van haar kind aanvoelde. Bijna! God, ze zou alles op geven om weer terug te kunnen naar die ene dag. Om haar meisje toch die gordel om te doen. Nu is haar gezichtje niet meer dan een prachtig plaatje aan de muur, omdat ze in die ene fractie van een seconde het leven van een ander kindje moest redden en het van haar dochtertje moest laten gaan.