TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Het is een uur of negen ’s avonds en ik lig heel eventjes met een slapende Roos in mijn armen op de bank. We liggen allebei op onze zij, haar hoofdje rust op mijn arm. Onze neuzen dicht tegen elkaar. Ik krijg een brok in mijn keel. Precies een half jaar geleden lagen we ook ongeveer zo. Alleen was haar neusje toen nog veel kleiner en kon ik mijn knieën nog helemaal optrekken. Nu houden haar voetjes ze tegen.
Een half jaar geleden, toen slechts een halve dag oud. Vandaag alweer een half jaar. Wat klinkt het vreselijk cliché, maar soms gaat de tijd inderdaad te snel. En kleine babymeisjes worden echt groot. Dat vind ik eigenlijk ook heerlijk! Na drie jaar non stop luiers verschonen en flesjes maken kijk ik uit naar de dag dat Roos haar laatste fles drinkt en naar haar eerste plas op het potje. Wat lijkt het me heerlijk als ze zo meteen zelf kan lopen en praten en we best eens iets later kunnen eten of gewoon eens lekker met z’n allen op zondagochtend in het grote bed nog even kunnen blijven liggen. Ook de Dit-kan-straks-mooi-op-marktplaats-lijst groeit gestaag (iemand interesse in lieve meisjes kleertjes of top fleece doek??? 😉 )
Maar soms, op zo’n avond als dit, met zo’n lief klein en toch-jeetje-wat-is-ze-alweer-groot meisje in mijn armen, dan overvalt het me. Het afscheid van een tijdperk. Een pittig en druk tijdperk. Een prachtig, ontroerend en elke keer weer anders tijdperk. Een tijdperk van babymeisjes. Vol eerste keren, die ook voor de derde keer weer heel bijzonder blijken te zijn. Zo lang haar babytijd nog duurt geniet ik extra van die fijne tedere momenten alleen met mijn laatste babymeisje.
Ik ga snel even haar boekje bijwerken. Die prachtige herinneringen opschrijven. Voor straks, over een tijdje als Roos buiten rondrent. Als ze straks samen met haar zussen de jongens het hoofd op hol brengt. En ik zo oud ben, dat ik in clichés mag vervallen. Dat ik dan met het op eens gevonden boekje in mijn hand en grote glimlach op mijn gezicht terug kan denken aan dat veel te korte, maar o zo bijzondere babytijdperk.
