In mijn vorige blog schreef ik dat ik weer ben gaan studeren. Ik heb niet geheel toevallig gekozen voor de opleiding tot HSP coach. Er is namelijk een enorme frustratie die daaraan ten grondslag ligt en die frustratie ligt dichtbij huis. Deels in huis zelfs, maar daar kom ik zo op terug. Toen ik begin jaren tweeduizend een boek in de boekhandel zag liggen dat over hoogsensitiviteit ging, was er een gevoel in me dat zei dat ik het moest kopen, omdat ik dan eindelijk mezelf zou begrijpen. Natuurlijk luisterde ik daarnaar, maar al snel kwam ik erachter dat de schrijfstijl van Elaine Aron niet interessant genoeg was om het daadwerkelijk te lezen. Ik was amper twintiger, studeerde en werkte hard en had wel wat beters te doen met mijn tijd. Nu geloof ik dat alles op zijn tijd komt, maar ik wou dat ik toen geïnteresseerd genoeg was geweest en het niet te veel bla bla bla vond, want ik had mezelf inderdáád beter begrepen.

Jaren later – ik was inmiddels dertiger – gooide ik het boek weg bij de zoveelste opruimwoede. Het is nooit gelezen en momenteel heb ik erg veel spijt dat niet gedaan heb. Je kan dus stellen dat ik pas sinds anderhalf jaar echt weet dat ik HSP – Hoog Sensitief Persoon – ben en hoe ik daarmee om kan gaan. Ik weet nog niet alles, maar ik weet inmiddels genoeg om te weten waarom ik op een bepaalde manier op situaties reageer.

Elaine Aron

Het begrip HSP door Elaine Aron op de kaart gezet. Aron is een klinisch psycholoog uit Amerika die rond 1990 onderzoek begon te doen naar hoogsensitiviteit en verzamelde talloze gegevens van duizenden gevoelige kinderen en volwassenen. Haar boeken worden nog steeds gezien als ‘standaardwerken’, maar er hebben zich sindsdien vele onderzoekers op dit onderwerp gericht en in mijn boekenkast staan er al een flink aantal boeken over dit onderwerp. Op één na allemaal gericht op volwassen. Een aantal maanden geleden deed ik een speciale training voor HSP kinderen en toen viel het kwartje helemaal. Niet zozeer voor mezelf, maar vooral voor Samuël.

Oude wonden en machteloosheid

Natuurlijk had ik allang door dat het was alsof er een miniversie van mezelf rondliep, maar ik denk dat je als ouder ook snel op zoek gaat naar karaktertrekken van je kind die je van jezelf zou kunnen herkennen. Toch waren het niet de leukste trekjes die me opvielen. Vooral het constante gevecht tegen zichzelf vond ik pijnlijk om te zien. Niet alleen voor hem, maar het maakte ook oude wonden bij mezelf los. Het frustreerde me dat ik in de afgelopen dertig jaar niet genoeg geleerd heb om mijn eigen kind daarmee te helpen. Het gaf me een gevoel van machteloosheid en wanneer machteloosheid om de hoek komt kijken ga ik op zoek naar mogelijkheden. Die vond ik in die speciale training. Zoals gezegd: het kwartje viel. En omdat ik de handvatten die ik nu ken nog niet genoeg beheers, en omdat je een kind van 10 ook niet zomaar alles ineens kunt leren, hoopte ik dat zijn leerkracht me hierin kon helpen. Nee, ik moet het anders zeggen:

ik kon de leerkracht handvatten geven om Samuël beter te begrijpen, maar hij wilde ze helaas niet aanpakken.

Ik moest Samuël thuis gaan leren hoe hij het op school aan moet pakken om het makkelijker te hebben. Nu zit er nog een groter verhaal achter dat ik nu niet kan delen, omdat het te lang is voor één blog. Maar twee dingen zijn belangrijk om te weten:

• HSP worden geboren met een sensitief zenuwstelsel, dat sterker dan dat van anderen reageert op prikkels. Dat wil zeggen dat licht, geluid, geuren en emoties van anderen harder binnenkomen. Je kunt dus letterlijk de gemoedstoestand van een ander overnemen en binnen een tiende van een seconde van vrolijk naar boos gaan (en andersom!). Daarnaast is er ook een diepere verwerking van informatie en dat kost tijd en energie. HSP hebben vaak een laag gevoel van eigenwaarde, zijn overgevoelig voor kritiek en geven betekenis aan negatieve ervaringen.
• Samuël heeft moeite met sociale situaties en dat hij daardoor geen aansluiting vind met zijn klasgenoten. Dat heeft voor een groot deel te maken met zijn oude school en onze oude woonplek, maar ook met het nieuw binnenkomen in een groep dat al sinds de kleuterklas samen was. Hij kan op gezette momenten te veel aanwezig en vertoont dan clownesk gedrag (waarschijnlijk omdat hij erbij wil horen en zo van zich laat horen) en als hij er zin in heeft trekt hij zijn eigen plan en denkt hij niet na over de consequenties. Voorbeeld? Hij had geen zin meer om zijn cito goed af te ronden en besloot er gewoon mee te stoppen. Stiekem kan ik er best een beetje om lachen. Mag dat? Hij is geen rebel, maar gedraagt zich soms wel zo. Dat is uiteraard een probleem op school en het frustreert zijn leerkracht. Ik probeerde uit te leggen dat HSP graag het grote geheel zien en dat hij misschien niet het belang ziet van zoiets als een simpele test.

In een latere blog zal ik schrijven over wat de echte HSP kenmerken bij hem zijn, maar ook dat voert nu te ver. Het frustreert me in zekere zin dat ik zijn leerkracht probeer te helpen door hem te vertellen hoe het kan dat Samuël soms doet zoals hij doet en het feit dat ik zie en voel dat die leraar niet luistert maakt me gevoelsmatig machteloos. Met name ook omdat hij steeds maar weer benadrukt dat hij zo graag wil weten hoe hij Samuël kan helpen.

Noodzaak

Dát is dan ook precies de reden waarom ik HSP coach wil worden. Ik wíl dat er meer bekendheid komt, maar ik wil vooral kunnen uitleggen wat het inhoudt.

Ik wil dat mensen weten dat je dit niet kunt oplossen met een pilletje of met een of andere therapie en dat je dat al helemaal niet moet willen!!!

Ik ben namelijk van mening dat het meer moois brengt dan slechts, maar je moet wel leren hoe je het in je voordeel kunt laten werken – als je dat wilt. Ik voel de noodzaak om mensen er bewuster van te maken dat er een grote groep mensen bestaat die het leven anders ervaren – intenser, dieper, kleurrijker. En dat is niet een kleine groep hoor, dat is 20% van de mensen. 1 op de 5 mensen is HSP. Samuël zit in een klas van 25 kinderen, dat betekent dat deze leerkracht, in theorie, nog vier leerlingen heeft die HSP zijn. Je zou zeggen dat hij met een beetje moeite dus ineens vijf kinderen beter kan begrijpen.

Prikkels

Gisteravond hadden we een “tien minuten gesprek” en opnieuw kwam er de opmerking dat de leerkracht zo graag wil helpen. Opnieuw luisterde hij niet écht naar wat ik er van vond. Ja, en dan komt mijn karakter dan weer om de hoek kijken en weet ik dat ik moet oppassen met wat ik zelf en doe. Hoe ik dat gisteren heb opgelost? Ik heb voornamelijk veel om me heen gekeken, met al die prikkels in de klas was dat dus helemaal niet moeilijk. *lol* Dat moet hij wel hebben gemerkt (ik heb nog niet genoeg kennis en ik mag eigenlijk niet invullen, maar ik denk dat hij ook HSP is of in ieder geval gevoeliger dan de ‘gemiddelde man’), want ik zag het in zijn blik. In de eerste tien minuten wilde ik helemaal niet deelnemen aan het gesprek, zag ik totaal niet de noodzaak voor het grote geheel. 😉 Immers: over een paar weken is het einde schooljaar. Toen het echter langer ging duren kon ik me niet langer inhouden en moest ik het wel opnemen voor mijn kind. De strekking is een beetje zoals ik hierboven heb beschreven.

Goede leerkracht

Kijk, het lijkt nu misschien alsof ik het totaal niet kan vinden met zijn leraar. Dat is niet waar! Dit is dan ook niet een slecht bedoelde aanval om hem zwart te maken. Ik vind zijn leerkracht geweldig. Hij doet het leuk, hij heeft geweldige ideeën, hij is grappig en

hij is de grootste held van mijn zoon!

Hij heeft heel erg veel gedaan voor mijn kind en ik ben hem daar heel erg dankbaar voor. Hoe cliché ook: het ligt niet aan hem, het ligt aan mij. In het begin van deze blog gaf ik al aan dat Samuël en ik op elkaar lijken en dat geldt ook voor dit. De frustratie die hij soms in de klas voelt, kan ik me heel erg goed voorstellen. Hij voelt zich soms niet begrepen en in ik voel me ook niet begrepen. Is er een oplossing? Geen idee, waarschijnlijk wel, maar voor ons dit jaar niet meer bij die leerkracht in ieder geval. Daarom laat ik het ook los en kijk ik uit naar volgend jaar, waar Samuël in een nieuwe klas komt met nieuwe leerkrachten op een nieuwe locatie. Voor wat betreft zijn huidige leerkracht hoop ik vanuit de grond van mijn hart dat hij hier een wijze les uithaalt, maar voor zover ik hem nu ken gaat dat wel lukken; op termijn.

Deze blog is een heel stuk langer geworden dan de bedoeling was. Ik heb al veel geknipt, maar verder inkorten zou het tekort doen. Ik dank je voor het lezen en hoop dat je Samuël zult blijven volgen. Later iets meer over hem.

LIEFS, ANGELA