TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Nu ik aan het nadenken ben over de manier waarop de eerste verjaardag van Roosmarijn gevierd moet worden, denk ik natuurlijk ook na over het afgelopen jaar. Over hoe snel de tijd gaat, hoe lief ik haar vind, dat het loslaten nu ook al begint en hoe bijzonder het is ga ik het niet hebben. Maar ja, dat moederschap blijkt toch wel iets met een vrouw te doen.
De eerste keren dat ik zonder Roosmarijn ergens was, keek ik naar de mensen om me heen en bedacht me dat zij niet wisten dat ik moeder was. Tegelijk dacht ik aan de kolf in mijn tas, de positiebroek die ik nog aanhad en de verticale streep onder mijn navel. En ik wist dat het echt waar was. Maar nadat ik gestopt was met de borstvoeding en dus ook de voedingsbeha`s ver achterin de kast konden blijven liggen, werden de bewijzen minder. Geen spuugvlekken meer op mijn schouders, de streep was weggetrokken en de
positiebroek gelukkig ook. Als ik weer eens in de trein zit (dat is toch bij uitstek de plek waar je over zulke dingen nadenkt) besef ik dat alle sporen van het moederschap gewist zijn en vraag ik me af of mensen misschien nog aan mijn blik kunnen zien dat ik moeder ben. Waarschijnlijk niet hè.
Gelukkig kan ik met Roosmarijn bij mij in de buurt op en top moeder zijn. En dat doe ik dan ook met volle teugen. Ik praat hardop tegen haar wanneer we aan het wandelen zijn. ‘Zie je daar dat lieve hondje?’ Nee, mama want ik slaap en heb mijn ogen dicht, is dan het antwoord dat ik niet krijg. Maar het toppunt beleefde ik vanmiddag, in de supermarkt nota bene.
De kinderwagen voor mij uitduwend en het karretje achter mij aanslepend, doorkruiste ik de winkel. Roosmarijn vond er kennelijk ook niet veel aan en begon te piepen. Normaal gesproken zit er in mijn luiertas altijd wel iets te eten maar dit keer niet, ik was niet voor niets in de supermarkt. En toen deed ik, wat ik andere moeders al eerder heb zien doen, terwijl ik afkeurend toe keek. Ik pakte een banaan. Legde hem op de weegschaal, woog hem en plakte er een stickertje op. En daarna… pelde ik de banaan open en gaf hem
aan Roosmarijn….oei… Ben ik dat echt? Ben ik nu dus ook zo`n moeder die haar kind eten geeft in de supermarkt vóórdat het afgerekend is?? Dat is dus wat het moederschap met een vrouw doet!
Door: Angelike Nühn, initiatiefneemster Wandelwagensoos Arnhem
