TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
“Zo” zegt de jonge meid naast ons, en wie komt er naast me zitten? Ze kijkt vol verwachting naar Jasmijn, alsof deze in staat is een fatsoenlijk antwoord terug te geven. Ik stel ons zelf voor. Jasmijn kan het vinden met onze buurvrouw, want ze lacht en brabbelt vrolijk, welliswaar onverstaanbaar, iets naar deze dame. Ze vraag het een en ander over Jasmijn en over de vlucht die komen gaat. Het is Jasmijn’s eerste vlucht, het is afwachten, het is spannend!
We maken onze gordels aan elkaar vast, pakken haar flesje, en gaan ons klaar maken voor de eerste keer opstijgen. Ik vind vliegen een drama, drie keer niks, en letterlijke en figuurlijk om te huilen. Daarnaast heb ik altijd last van mijn oren, gelukkig kan ik kauwgom kauwen. Jasmijn daarin tegen kan niet op een gommetje kauwen, aangeven of ze bang is, het leuk vind of juist niet. Meer tijd om na te denken heb ik niet we stijgen op. Jasmijn last van haar oortjes? Geen idee, ze viel na 30 seconden opstijgen in slaap.
De 5,5 uur durende heen vlucht verloopt voorspoedig. Ze slaapt een tijdje, we lezen een boekje, zingen een liedje en eten een koekje. Door mijn -drukke- dochter vergeet ik zelfs mijn eigen angsten een beetje. Vervolgens maken we ons klaar voor een -geplande- tussenlanding, en eveneens gene probleem met oortjes, dochter valt weer in slaap.
Buurvrouw laat nog even weten dat we een voobeeldige meid hebben, en we wensen elkaar een prettige vakantie, zij gaat immers tijdens de tussenlanding er al uit. Dáág buurvrouw! Zelf vind ik ook dat dochter het langdurige stilzitten goed heeft doorstaan. Ze heeft geen kick gegeven!
De pauze gebruiken we om te verschonen. Hoewel dit natuurlijk ook tijdens de vlucht kan, wordt ik lichtelijk paniekerig in héle kleine ruimtes, en laat het wc/verschoonhok nou eens héél klein zijn. Nu we op de grond staan, kan ik rustig de deur even open zetten. Ook de volgende stijging en landing zorgen niet voor problemen, en zo komen we aan in het prachtinge Sharm el Sheik – Egypte. Onze vakantie kan beginnen!
We hebben een heerlijke vakantie, niet in woorden uit te drukken. Een vakantie met een lach en een traan, maar herinneringen om te koesteren. We genieten van het eten, de zon, de cultuur en elkaar als familie. Ik ben blij dat ik ze bij me heb, de mensen van wie ik houd…..
En dan heb je de terugweg; Gelukkig zit ik nu wel naast manlief, die de heenweg een andere stoel aangewezen kreeg. Aan de andere kant een vrouw die afkeurend naar mij, maar vooral naar Jasmijn uit gaat. Ze is geen kinderliefhebster, dat merken we direct aan haar algemene houding. Ze zegt niets, alleen die vreselijke afkeurende blik.
Voor het opstijgen zorgen dat we alles bij de hand hebben, zodat we -als we eenmaal in de lucht zitten – niet steeds deze vreselijke vrouw hoeven te storen met haar werkzaamheden op haar laptop, en mobiel (die mevrouw overigens weigerde uit te zetten tijdens het opstijgen en landen), maar ondaks dat word ik enigszins nerveus van de houding van mijn buurvrouw. Natuurlijk voelt Jasmijn deze houding ook, en dat in combinatie van vermoedheid vanwege het tijdstip zorgt voor onrust, jengelen, en vooral veel met armen en benen bewegen. De ge-ergerde zucht van mevrouw geeft mij meer informatie dan ik eigenlijk zou willen.
Gelukkig hebben we ons wondermiddel babytv bij ons, het enige waardoor Jasmijn in complete onstpannende houding komt….
Ze ligt heerlijk in een relaxte houding, met haar oogjes bijna dicht…. En ineens voel ik dat onze dame een beste luier cadeau geeft. Vanwege haar -nieuwe!!- tandjes, zijn deze luiers niet te houden, en is er geen enkele luier tegen bestemd. Dit soort momenten zorgen er voor dat onze wasmachine overuren draait, de verdere detais bespaar ik, maar ze moest dringend verschoond worden.
Ik vertel manlief dat dochter onder zit en dat ik ga verschonen en het volgende moment hoor ik buurvrouw vol walging tegen de stewardess zeggen: “Dát kind zit helemaal onder en moet per direct van een schone luier voorzien worden” de walging in haar stem is niet uit te drukken, en terwijl ik met dochter naar de verschoonruimte vertrek zegt de vrouw in alle kilte tegen manlief: “Het lijkt mij vanzelfsprekend dat het handiger is dat ik bij het raam ga zitten zonder gestoord te worden.”
Gelukkig valt dochter na het verschonen van haar luier is slaap, en kunnen we de vlucht vervolgen zonder jengelende dochter. En onze buurvrouw? Ik heb haar geadviseerd in het vervolg een andere klasse te boeken, dan heb je in ieder geval geen last van mijn dochter! Dáág buurvrouw!
