Kleine draaikont deel 1

Sinds week 18 van mijn zwangerschap is mijn baby duidelijk voelbaar, en ook een aantal weken later kan de aanstaande papa ons kleine wondertje voelen.  Naar mate de zwangerschap vordert worden de kleine “plopjes” duidelijk voelbare schoppen, en dat zelfs op gezette tijden. Ik kan de klok er op gelijk zetten maar ’s morgens om kwart voor 8, een uur of 10, tijdens de thee tegen 3 uur en vanaf etenstijd tot bedtijd laat ons kleine wondertje zich duidelijk voelen, en zelfs zien. Als je iets op mijn -toch wel enorme- buik legt wat niet te zwaar is, kan de kleine dit al aardig van mama’s buik schoppen. En hoewel ik soms een beetje moe word van het geschop, is het een heerlijk, gezellig gevoel.

Sinds enkele dagen liet kleine baby zich beduidend minder voelen, en ook qua tijd was hij niet echt “op tijd”. De eerste dag had ik zelf nog weinig in de gaten, de tweede dag had ik nog weinig zorgen. Dag 3 ging ik toch meer letten op baby’s bewegingen, en begon er toch wel zorgen over te hebben. Omdat dit mijn eerste zwangerschap is, word je natuurlijk al vrij gauw onzeker van alles wat even anders is, dan anders. Eigenlijk niet wetend wat nu normaal is tijdens een zwangerschap. En als je het internet afstruint wordt je ook al niet vrolijker van alle berichten die men plaatst over het minder voelen van je kindje.

Na een nacht vol rare dromen en angsten werd het voor mij toch tijd om er wat mee te gaan doen. Stipt 8 uur bel ik de verloskundige – nog net niet met mijn jas aan- om te vertellen dat ik eigenlijk enorme zorgen heb. Ik verwachtte dat ik gelijk mocht komen, maar de lieve assistente verteld dat ik vandaag wel even terug gebeld wordt. Nóg onzekerder dan dat ik eigenlijk al ben, ga ik maar aan het werk, wachtend op het telefoontje van de verloskundige.

Rond het middaguur word ik gebeld. Ook al wist ik dat ik even langs mocht komen, er brak  toch een bepaald gevoel van paniek uit. Natuurlijk kan er aan de telefoon niet beoordeeld worden hoe het met het kleintje gaat, maar stiekem hoop je toch dat ze zegt: “Joh, dat hoort er bij, maak je maar geen zorgen.” Na gauw even vervang te hebben geregeld voor de zaak, sta ik in een half uurtje later in de praktijk.  Ze voelt wat aan mijn buik en luistert naar het hartje en concludeerd dat het toch wel even de procedure is om een ctg te laten maken bij minder leven, en ik “even” naar het ziekenhuis moet. De woorden ” minder leven” en “ziekenhuis” maken mij ineens een beetje misselijk. Wat nu?

Een half uur later sta ik in het ziekenhuis. Een beetje overrompeld, nerveus, onzeker, maar vooral bang. Want wat nu als het écht niet goed is met mijn baby, heb ik misschien te lang gewacht, had ik diezelfde dag nog iemand moeten bellen? Maar erg weinig tijd om er over na te denken heb ik niet, want ik word aangesloten en  het hartje is te horen…….

3 kwartier lang heb ik “de luxe” om mijn kindje te mogen horen, en hieruit blijkt dat het kleintje het goed maakt. De hartslag klinkt prima, en op wat harde buiken na ben ik ook door de keuring gekomen. Nog even een echo en dan mag ik weer naar huis, wel willen ze me graag morgen even terug zien.

Helemaal opgelucht en blij kom ik op de andere afdeling voor de echo. De gynaecoloog doet de lampen uit, smeert een flinke klodder gel op mijn -nog steeds enorme- buik en kijkt aandacht naar het scherm. Je moet er voor geleerd hebben; want ik kan er weinig uit opmaken, maar volgens deze man is dit zijn hoofdje, en dat zijn buikje. En tjah zegt hij: “Daaruit kan je dus opmaken dat deze kleine in stuit ligt.” Het blije gevoel veranderd een beetje in ongeloof. Hoezo een stuitligging, dat kan niet hoor, mijn kindje ligt altijd met zijn hoofdje naar benenden dus nu ook! Maar de gynaecoloog laat de beelden nogmaals zien, en inderdaad dat dat bovenin lijkt vrijwel zeker een hoofdje met een neusje er aan.

Het verklaard waarom ik minder voel, en ik ben oprecht blij dat alles goed is, maar ook een beetje verdrietig dat ie in stuit ligt. Waarom weet ik niet.  Voor even moet ik het laten bezinken en morgen zie ik wel verder, dan gaan we opnieuw naar het hartje luisteren…….