De laatste loodjes

De laatste loodjes wegen het zwaarst en dat geldt zeker ook voor de zwangerschap. Ik vind het nog altijd geweldig om mijn kindje binnen in mijn buik te voelen bewegen en te merken hoe ze reageert op de aanrakingen van mijzelf en van anderen. Hoe ze me ’s nachts kietelt in mijn liezen, alsof ze me in slaap wil kietelen. Zo dichtbij als mijn kindje nu is zal ze nooit meer zijn. Dat gevoel is onbeschrijflijk en ik weet dat ik dat nog zal gaan missen. Maar niet alleen mijn kindje groeit: ook de bijbehorende zwangerschapskwaaltjes nemen onderhand vervelende vormen aan. Vochtophoping in mijn voeten, uitslag op mijn buik, kortademigheid, rug- en bekkenklachten, noem maar op. Mijn buik hangt nu zo laag dat ik niet eens meer normaal aan tafel kan zitten om te eten. Om nog maar niet te spreken van het brandende maagzuur, dat na iedere maaltijd en na ieder drankje mijn slokdarm in vuur en vlam zet. Wat zal ik blij zijn als ik daar straks allemaal vanaf ben!

Rust nemen
Sinds een aantal dagen voelt mijn buik erg warm aan en voel ik een ontstekingachtige pijn aan de bovenkant van de buikwand waar de baby tegenaan duwt. Ook heb ik veel last van hoofdpijn en duizeligheid. De verloskundige heeft mijn bloeddruk, ijzergehalte en urine gecontroleerd, dat was prima in orde. Volgens haar komt de pijn voort uit het feit dat de baby nu volgroeid is en weinig bewegingsruimte heeft. Zolang ik zelf geen koorts heb en ik de baby nog voldoende voel bewegen, is er geen reden om me zorgen te maken. Wel heeft de verloskundige me op het hart gedrukt om veel te rusten de komende dagen. Dat valt niet mee voor iemand die dingen moeilijk los kan laten en in alles een nieuwe uitdaging ziet om zich in vast te bijten. Toch merk ik inderdaad dat mijn lichaam behoefte heeft aan rust. En aangezien het na de geboorte van ons wondertje voorlopig gedaan zal zijn met de rust, kan ik er nu maar beter aan toegeven.

Afscheid
Eén ding waar we ons geen zorgen meer over hoeven te maken, is hoe onze kat op de baby zal reageren. De rommelkamer die we hebben ingericht als babykamer was zijn territorium en daar hebben wij hem in feite uit verjaagd. De fauteuil waar hij graag op lag en zijn nagels aan scherpte hadden we verplaatst naar de woonkamer en in de haldeur hadden we een kattenluikje aangebracht, zodat meneer vanuit de woonkamer zijn voer en toilet in de hal kon bereiken. De rest van het huis was verboden terrein voor hem geworden en daar moest hij erg aan wennen. Als hij de baby zou zien als indringer in zijn territorium, zouden we gedwongen zijn een ander thuis voor hem te vinden. Die beslissing hoeven we niet meer te nemen aangezien het arme beestje afgelopen week op 2-jarige leeftijd is overleden aan een hartstilstand, vermoedelijk veroorzaakt door een aangeboren hartafwijking. Een nieuw leven kondigt zich aan en een ander leven wordt weggenomen, zo gaat dat helaas. Rust zacht lieve Simba, we zullen je niet vergeten.

Lees ook:
Angst en twijfels
De laatste dingen regelen
Samen bevallen