Vandaag is mijn oudste zoon jarig. Hij is 18 geworden en daarmee volwassen in vele opzichten. Zo gaat hij vandaag voor het eerst stemmen. Ook andere verantwoordelijkheden komen er nu voor hem kijken en ook andere mogelijkheden. Het is een prachtige jongeman die zich iedere dag weer verder ontwikkeld en waar ik enorm trots op ben.
Met zijn verjaardag vier ik voor mezelf ook altijd een beetje dat ik weer een jaar langer moeder mag zijn. Dat is niet vanzelfsprekend voor veel mensen, ook niet voor mij, en ik ben er iedere dag opnieuw dankbaar voor. Ieder jaar opnieuw denk ik terug aan de dag dat ik moeder werd (en aan de dag ervoor, toen de weeën begonnen….).
En nu is dat dus 18 jaar geleden en heb ik een volwassen zoon. Is mijn moederschap daarmee ook volwassen? Nou, daar kan ik kort over zijn: net zoals mijn zoon, heb ik ook nog steeds veel te leren. Het opvoeden van kinderen vergt constante aanpassingen. Iedere keer veranderen zij en moet ik mee veranderen. Ineens zijn ze veel verder dan ik dacht in hun ontwikkeling en dan moet ik een spurt trekken om daaraan te wennen. Of ik kom er achter dat ik nog een stukje kennis niet heb gegeven en ik moet daar mee aan de slag.
Ik vind het heerlijk want hoewel ik de fijne dingen van de kinderen toen ze jonger waren, enorm mis (het met twee uitgestrektje armpjes op me af rennen, het babbelen terwijl ze in bad zitten etc), ben ik gelukkig nog steeds nodig en kan ik genieten van het van dichtbij meemaken hoe ze veranderen in mooie jonge mensen. Ik ben een Trotse Moeder!