De keuze voor het grindpad [persoonlijke blog]

Terwijl ze liggen te slapen, kijk ik nog even bij ze. Zo ontzettend tevreden, in diepe rust. Soms boven de dekens, soms helemaal verstopt, maar bovenal puur en zorgeloos.
Ik zou ze zo graag willen beschermen tegen alles. Ze nooit willen confronteren met pijn of verdriet. Maar wat als je niet anders kan, je ze soms juist verdriet gaat doen…..

Verdriet hoort erbij
Verdrietig zijn hoort bij het leven, tenminste dat leer ik ze. Typisch, want wanneer ik mij verdrietig voel, probeer ik dit zoveel mogelijk te verbergen voor de kinderen. Ik wil ze juist niet confronteren met verdriet. Mijn verdriet word hun verdriet. Letterlijk. Want als ik soms toch huil waar de kinderen bij zijn, beginnen zij ook te huilen. “We willen niet dat je verdrietig bent, mam.”
Hoewel ik ze verzeker dat het altijd weer goed komt, wil ik hun hartjes niet breken, en barst ik dus pas in huilen uit na 19.00. In dit geval laat ik ze dus eigenlijk niet zien dat emotie bij het leven hoort, maar kies ik bewust voor het beschermende pad.

Eerlijk en oprecht
Maar nu komt dus het moment dat mijn verdriet ook een beetje hun verdriet word. Er zijn keuzes gemaakt die ons alle 3 aangaan. De keuze die ik eerst voor mezelf probeer te verwerken, zodat ik ze straks kan opvangen zonder zelf emoties te tonen. Ze verdienen de eerlijke versie, want eerlijkheid is het allerbelangrijkste in het leven, leer ik ze. Maar ze verdienen ook zoveel zonnestraaltjes en hartjes waardoor ik de waarheid een beetje in het midden laat, het zelfs soms iets beter maak dan dat de werkelijkheid is. Wederom is daar het beschermende pad, waarvoor ik kies.

Pleisters plakken
En hoewel we allemaal weten hoe het eigenlijk ‘moet’, iedereen altijd een mening heeft over opvoeden en omgaan met emoties, moet ik bij deze dus eerlijk bekennen dat ik het waarschijnlijk niet doe, zoals verwacht word. En dat ik het niet doe, zoals het zou moeten.
Ik wacht er nog heel even mee, en laat ze vooral nog even stralen. Want omgaan met de emoties van mijn kinderen gaat me prima af als ik een pleister op het wondje kan plakken. Maar omgaan met de emotie van de kinderen vind ik een stuk lastiger als er geen pleister te plakken valt.

Maar straks, als ik alle moed verzameld heb, dan plak ik geen pleisters maar herinneringen. Huil ik niet, maar kijk ik terug met een glimlach.
Straks, als ik moed verzameld heb kies ik voor het grindpad. Ik ga dan samen met mijn pareltjes de weg weer vrij van hobbeltjes maken. Dan kleuren we onze weg met roze hartjes, gele zonnestraaltjes en paarse bloemetjes. 

Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>