TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Soms twijfel ik wel eens aan de hersencapaciteit van mijn kinderen. Als ze weer eens voorover van de WheelieBug afkletteren bijvoorbeeld, omdat ze weer vergeten hebben dat dat ding wielen heeft. Of als ze een vinger bij elkaar in hun mond stoppen, terwijl ze zo langzamerhand toch zouden weten dat die ander dan bijt. En als ze het op een brullen zetten op de wip, omdat ze allebei aan dezelfde kant zijn gaan zitten.
Tijdens het eten twijfel ik nooit aan hun slimheid.
Ik laat mijn kinderen eigenlijk alles zelf eten. Als je hip bent zou je het Rapley kunnen noemen, maar ik ben vooral te lui om die twee hongerige aapjes netjes te voeren. Even na het eten poetsen vind ik een stuk minder werk.
Gevolg is dat de dames eigenlijk best heel goed aten. Nog voordat ze een jaar waren, aten ze al met de pot mee. En niks niet prakken, hooguit wat kleinere stukjes. De gekste dingen lustten ze, van blauwe kaas tot schijfjes citroen. Mijn eigen moeder (moeder van vijf, oma van negen) enorm onder de indruk natuurlijk, ze durfde niet eens iets van de zooi die ze maakten te zeggen.
Maar helaas. Net toen ik dacht, gaaf, ik heb net die twee kinderen gekregen die wel alles gewoon opeten, kwam de klad erin. Eerst begon Frederique al het groen vakkundig van haar bord te gooien. Daarna volgde Willemijn, die heus eerst alles in haar mond steekt, maar er rustig weer uit frut wat ze niet wil eten.
De hele trukendoos heb ik vervolgens uit de kast getrokken. Maar met een mengeling van wanhoop en trots, zie ik hoe ze mijn pogingen ze toch groente te laten eten feilloos doorhebben. Op een bord met alleen wit eten (bloemkool, aardappel en tilapia) blijft toch echt alleen de bloemkool over.
Frederique bekijkt met een kennersoog ieder flintertje dat ze met die kleine vingertjes te pakken krijgt en legt alle bloemkool keurig naast haar bord. Willemijn peutert de verse pesto waarmee ik ze om de tuin probeer te leiden uit de holtes van de stronkjes, of sabbelt de groente af en legt het dan weer terug. Zelfs voeren helpt niet: als de bloemkool voorop de vork ligt blijven de lippen stevig op elkaar, en als het achterop ligt sluiten ze precies op tijd hun mondje.
Tja, ik kan er weinig anders van zeggen. Eigenlijk best heel slim.
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
