Onze tweeling is echt dol op eten, het liefst eten ze dan ook de hele dag door. Al hebben ze zelf net een boterham naar binnen gehapt, zodra ze zien dat er iemand anders in huis nog iets eetbaars in zijn handen cq. mond heeft, komt er een soort van oergevoel bij ze los. De mondjes gaan open en de handjes grijpen in het rond om maar zo snel mogelijk iets te pakken te kunnen krijgen.
Ondertussen wordt er dubbelmondig mama of papa geroepen, schattig gelachen, in de hoop dat ze als eerste een stukje krijgen. Of nog beter, het grootste stukje. Af en toe doen ze me denken aan kleine hondjes, wild stoeiend en bijna lief kwijlend naast je staand. En alhoewel ik me eigenlijk altijd voorneem om ze niks te geven, ze hebben immers al zelf gegeten en ik wil ook wel eens zelf iets kunnen eten, uiteindelijk zwicht ik meestal toch. Soms door de lieve snoetjes die je smekend aankijken en soms ook gewoon door het harde gegil waarvan ik hoop dat het heel snel ophoudt als ik ze wat te eten geef.
Het voordeel is dat ze heerlijk met de pot mee kunnen eten. Vrijwel alles gaat er zonder problemen in, het enige wat nog wel eens voor problemen zorgt is dat ze graag alles zelf willen doen. Voor stukjes brood of stronkjes bloemkool is dat nog niet zo’n groot probleem. Dat wil er redelijk goed in gaan, zonder al te veel eetschade te maken. Maar je kunt je voorstellen dat dit probleem wel iets groter wordt als we het hebben over vloeibare substanties, zoals vla en yoghurt of wat denk je van doperwtjes en rijst.
Eigenlijk best heel knap dat ze met die kleine knuistjes iets in de mond kunnen krijgen. Alleen beetje jammer dat dit altijd nog minder is dan de hoeveelheid die op de grond terecht komt. Soms lijkt onze woonkamer net een beeld uit het sprookje van Hans en Grietje. Het etensspoor leidt je zo van onze eettafel naar de keuken en dan weer tot de voordeur. Alleen zijn er dan geen vogeltjes die alles snel opeten.
Stofzuiger, kruimeldief en stoffer en blik zijn dan ook de musthave items voor ieder gezin met jonge kinderen. Ach, er wordt goed gegeten, ze hebben vaak plezier en het zelf eten schijnt goed te zijn voor de motorische ontwikkeling dus we nemen het maar voor lief. Hapje voor hapje leren ze vanzelf een keer goed en netjes eten…….. hoop ik!