Na 6 vrije dagen is het weer tijd om te gaan werken. In het begin van de middag word ik gebeld. Ik mag naar een gezin waar het eerste kindje na een zware bevalling geboren is.
Als ik bij het gezin aankom (het is de 4e dag na de bevalling), zit de moeder vermoeit op de bank. Ze is erg moe en heeft het erg koud. De baby heeft net lekker aan de borst gedronken en ik stel voor dat ze lekker naar bed gaat en we nadat ze lekker geslapen heeft, bespreken wat ze kan verwachten in de kraamtijd. Ondertussen maakt de vader mij wegwijs in hun huis, lees ik de overdracht van het ziekenhuis en ga ik aan de slag met de huishoudelijke klussen.
Het kleine meisje is toe aan een schone luier. Vader wil het liever niet doen omdat de baby geboren is met hulp van de kiwi (een vriendelijkere variant van de vacuümpomp) en daar een grote blauwe plek aan over heeft gehouden. Ze krijgt ook nog paracetamol. In dit geval is de kiwi is 2x aangebracht waardoor er een blauwe plek is ontstaan en de baby een grote korst op haar hoofd heeft. Ze is erg prikkelbaar waarom het advies ook is om haar alleen op te pakken als het noodzakelijk is. Bij de voedingen en verschoningen dus.
Als de moeder wakker wordt, is ze niet echt opgeknapt. Ze heeft zelfs koorts gekregen en haar borsten zijn hard en pijnlijk. Ik geef haar een paracetamol. Stuwing van de borsten kan rond de 4e dag optreden. De borsten worden dan voller en kunnen dan erg strak aan voelen. Dit kan gepaard gaan met koorts. Door de paracetamol zakt de koorts en nadat de baby gedronken heeft, voelt deze kraamvrouw zich opknappen. Ik overleg nog wel even met de verloskundige. We moeten het in de gaten houden en als het erger wordt, moeten we weer bellen naar de verloskundige. En dat wordt het gelukkig niet!
De volgende dag blijkt dat mijn kraamvrouw zeer slecht heeft geslapen. Ze probeert te lachen, maar ik zie dat het niet gemeend is. Ze is bleek en haar ogen zijn kil en dof. Ik vraag hoe ze zich voelt, maar ze zegt dat ik dat niet wil weten. Ik vertel haar dat ik er juist voor haar ben en ik dus echt wil weten hoe ze zich voelt. Ze zegt dat ze wilde dat haar dochter nooit geboren was. Haar worden raakte mij niet zo zeer, maar wel de manier waarop ze dit zei. Ze was gevoelloos geworden en kon niet genieten van dit bijzondere moment in haar leven. Wat moet het erg zijn als je niet kunt genieten van je kindje waar je zo naar verlangt hebt. Het voelde alsof ik even aan de grond vastgenageld zat, maar ik moest actie ondernemen!
Ik besprak met het gezin dat ik zag dat het niet goed ging en dat ik contact wil opnemen met de verloskundige om dit met haar te bespreken. De verloskundige vertelde mij precies wat ik al vermoedde. Dit komt overeen met een post partum depressie, voorheen werd dit een postnatale depressie genoemd. Ze kwam er meteen aan en we maakte met elkaar een plan.
Word vervolgd in mijn volgende blog…