Lieve zussen,
Het is hier topdrukte! Ik doe een beroep op m’n organisatietalent en constateer dat het niet meer zo goed werkt al vroeger. Ik maak lijstjes, maar vergeet toch nog geld te geven aan die ene moeder die een kerstcadeau regelt voor de zwemcoach van Julian, zodat ik opnieuw terug kan naar de winkels om zelf iets te kopen. Ik begin aan het schrijven van de kerstkaarten, maar bedenk halverwege dat een taart bakken voor Simeon z’n verjaardag echt eerst moet.
‘Weet jij waar de standaard is gebleven voor de kerstboom?’ vraagt jullie zwager zonder eerst zelf te zoeken. ‘Ik heb geen idee’, reageer ik en doe dan toch maar een rondje door het huis. Ik zie de standaard zo voor me in de kast in het huis in Houston, maar hier komt die groene pot met de scherpe punt waar de stam op past, niet tevoorschijn. Die verhuizing afgelopen zomer had ook al te lijden onder mijn kwijnend organisatievermogen.
Zou dat het gevolg zijn van drie zwangerschappen? Dat ik werk en gezin minder makkelijk combineer en niet meer zo scherp ben? Of is het gewoon de ouderdom die zich hier doet gelden? En moet ik constateren dat als ik m’n aandacht op ‘t ene focus -op dit moment de verkoop van m’n boek- al ‘t andere daar onder lijdt? En dat dat niet meer gaat veranderen?
Terwijl ik de kerstballen in de lucht probeer te houden en de lijstjes aan elkaar knoop, schreeuw jij, Arlette moord en brand over de eerste prik. Een prik waarvan er nog vele gaan volgen, samen met builen, blauwe plekken, schrammen en hechtingen. Ik maak me al lang niet meer druk om een bezoekje aan de EHBO meer of minder.
Zou dat ook een gevolg zijn van ouder worden? Dat alles wat ik inboet aan scherpte, terugkomt als relativeringsvermogen? Lijkt me geen slechte deal. Tevreden trek ik een fles wijn open, jullie kerstkaarten komen een dagje later.
Liefs Silvie