Groot worden

Zaterdagochtend. Kleintje is natuurlijk al weer vroeg wakker en ligt vrolijk te pruttelen in zijn bed. Mijn mama hormonen verhinderen het om lekker door te slapen, dus sta ik gapend en geeuwend op om een fles klaar te maken. Het is nog maar kwart over zes in de ochtend en terwijl ik als een zombie naar de kinderkamer loop, moet ik denken aan een aantal jaren geleden. Toen was de zaterdagochtend er voor om lekker uit te slapen, het liefst tot een uur of één ’s middags. En dan de rest van de dag lekker brak zijn, want de vrijdagavond was er natuurlijk voor om te gaan stappen. Nu lig ik op vrijdagavond om tien uur al op bed, in de hoop wat extra slaap te kunnen pakken. Stappen? Dat komt niet meer in mijn programma voor.

Kleintje kraait enthousiast als ik met mijn slaaphoofd aan zijn bed verschijn. Hij heeft een goeie nacht gehad, strekt zijn armen naar mij uit en wil erg graag opgetilt worden. Het is altijd hetzelfde riedeltje: pyjama uit, schone luier aan, romper dicht, kleertjes aan, fles. Dit kan ik ondertussen met mijn ogen dicht en voorheen bleef Kleintje altijd netjes op zijn rug liggen, dus zoek ik tastend naar de drukknoopjes van zijn pyjama. Wat gek, ik kan ze niet vinden. Ik doe mijn ogen wat verder open en zie tot mijn grote verbazing dat hij op zijn buik ligt. In de afgelopen weken had hij dit al wel eens gedaan, ik vermoed per ongeluk. Maar nu ligt hij toch echt op zijn buik te grijpen naar de doos met billendoekjes en lacht. Ik draai hem voorzichtig weer om, vertel hem dat we eerst moeten aankleden, maar als een echte grote jongen luisterd hij natuurlijk absoluut niet naar me. Flop, daar ligt hij weer op zijn buik. Hij heeft de grootste pret aan dit nieuwe spelletje; mama draait hem om, hij draait terug. En nog een keer. En nog een keer. Totdat ik er een beetje genoeg van krijg en hem met veel moeite zijn kleren aantrek.

Tegen de tijd dat ik een beetje ben bijgetrokken, koffie achter de kiezen heb en mijn ogen niet meer op de nachtstand staan, heeft Kleintje zich al zo vaak omgedraaid dat ik de tel kwijt ben geraakt. Het enige probleem is dat hij nog niet weet hoe hij weer terug kan rollen, dus begint hij na een paar minuten te huilen en schopt gefrustreerd met zijn benen. Als ik hem dan weer terugdraai, een speeltje in zijn handen geef en me omdraai, ligt hij vrijwel direct weer op zijn buik. Kijk eens mama, zonder handen! Als we ’s middags aan tafel zitten voor het fruithapje, staat hij er op de lepel zélf naar zijn mond te brengen. Als ik het waag de lepel vast te houden, wordt hij boos. Op schoot zitten is er natuurlijk ook niet meer bij, want als je benen hebt kun je er ook op staan, toch? Hupsend op nog wankele pootjes, terwijl ik hem onder zijn oksels vasthoud, gilt hij het uit van het lachen. ’s Avonds zetten we de schoen en poetsen we zijn twee witte streepjes met een baby tandenborstel. Als ik dan rond een uur of tien weer doodmoe in mijn bed val, ben ik onwijs trots en ook een beetje verdrietig. Soms zou ik wel willen dat we een jaartje vooruit konden spoelen. Vandaag wil ik eigenlijk alleen maar dat hij nog een beetje langer klein blijft.