De helden van het speciaal basisonderwijs [persoonlijk verhaal]

Mijn kleine meisje gaat volgend jaar naar het voortgezet onderwijs. Dat is een enorm stap voor deze Trotse Moeder kan ik je zeggen. Geboren als een zorgenkindje en opgegroeid met nog meer zorgen, voor ons. Het leven was absoluut niet zorgeloos vanaf het moment dat zij werd geboren, maar welke ouders hebben nu wel een zorgeloos leven vanaf het moment dat er een kleintje komt. Toch zou ik niets van dat alles willen missen als dat zou betekenen dat ik haar niet zou hebben.

Wat was het een strijd om haar op speciaal basisonderwijs te krijgen. Eerst was er nog een heel traject bij een revalidatiecentrum, omdat ze net na de geboorte van haar broertje loodrecht naar beneden van de trap viel. Syrah bleek geen hersenletsel te hebben, maar werd geboren met een laag IQ. Dan sta je daar als moeder toch maar mooi even, want wat houdt dat in? Wat zal ze later kunnen? Zal ze wel gelukkig opgroeien? Betekent het dat ze dom is? Wat valt er dan te leren? Allemaal kopzorgen die me nachtenlang wakker hielden. Dat ik waanzinnig veel van haar hou staat hier even buiten.

Godzijdank kwam er het moment dat ik haar naar een speciale school kon brengen.

Van een dwars kind dat niets leek te kunnen (op het gebied van leren) en te willen bloeide ze enorm op en leerde ze steeds meer. Belangrijker nog: ze werd met heel veel liefde en geduld geholpen door haar leerkrachten. Kinderen die extra hulp nodig hebben gaan naar speciale lessen waar ze met andere kinderen zit die op hetzelfde niveau hangen. Als voorbeeld: Syrah zit met rekenen op het niveau van midden groep 4, maar ze zit in groep acht. Ze kan haar stof niet in haar eigen klas krijgen, dus gaat ze met andere kinderen, die ook achterlopen, naar die speciale les. Dat zijn allemaal kinderen uit de (twee) groepen 8, groep 7, 6 en 5 en ze worden geholpen door een speciale leraar. Het zijn er niet veel, maar ze krijgen op die manier wel extra aandacht waardoor ze verder kunnen groeien. Syrah is geen rekenwonder, dat is duidelijk, maar als ik zie welke waanzinnig grote sprongen ze heeft gemaakt vanaf het moment dat ze de school binnenliep, dan is dat wonderbaarlijk.

De leraren van de school zijn mijn helden!

Inmiddels zijn we een aantal jaren verder en is het einde in zicht. Voor wat betreft deze school dan ?. Syrah is al op eindkamp geweest en binnenkort is de eindvoorstelling. En dan is er weer een fase voorbij. Ik weet nog hoe ik haar de eerste week naar deze school bracht en hoe verdrietig ik soms kon zijn. Nu moet ik vast ook wel een traantje wegpikken, maar inmiddels weet ik wel dat ze hier goede jaren heeft gehad en dat ik geen betere keuze had kunnen maken, hoe moeilijk dat toen ook was. Ik zou het allemaal weer zo doen.

We kijken samen vooruit en we kijken uit naar haar nieuwe school, het praktijkonderwijs. Jarenlang hebben we ons verzet tegen dit idee en nu het eenmaal zo ver is zijn we er heel blij mee. Bizar hoe je gedachten over iets in de loop der jaren kan veranderen. Ik denk dat ik eindelijk kan zeggen dat ik kan genieten van Syrah zoals ze is, zoals ze altijd hoorde te zijn.