Alleen maar jij [recensie]

‘Alleen maar jij’ van Mia Sheridan is geen zoetsappig liefdesverhaaltje. Het is het verhaal van een jonge vrouw die weliswaar beschadigd is, maar niet geknakt. Wanneer hoofdpersoon Ellie de mooie Gabriel ontmoet, wordt ze verliefd op hem. Maar ze vindt dat ze eerst zichzelf moet vinden, voor ze een liefdesrelatie met hem kan aangaan. ‘Alleen maar jij’, ja, maar dat kan niet zonder ‘ik’. Mia Sheridan weet op een prachtige manier te beschrijven dat de liefde pas kan bloeien als degene die liefheeft dat doet.

Waar het over gaat:

Het verhaal komt vanaf de eerste alinea al heftig binnen. Het begint met het hartbrekende verhaal over de (dan nog) zevenjarige Ellie, die door haar terminaal zieke moeder wordt achtergelaten bij haar vader, die tot op dat moment niet beter wist dan dat haar moeder een abortus had laten plegen. Het meisje is doodsbang en de man weet niet wat hij met het kleine meisje aan moet. Haar moeder vertrekt zonder afscheid te nemen en de wetenschap dat haar moeder gaat overlijden doet Ellie besluiten dat ze nooit meer zo veel pijn zou hebben.

Ik zei tegen mijn hart dat ik ervoor ging zorgen dat het me nooit meer pijn kon doen. Nooit meer.

Jaren later werkt ze onder de naam Crystal als stripper  in een bar waar ze ook lapdances verzorgd. Ze vind het maar niets, maar het betaald in ieder geval de huur en ze weet haar mannetje te staan. Haar vertrouwen in mannen is echter hopelijk. Op een dag krijgt ze en onverwacht, opmerkelijk, verzoek van De verdwenen jongen: Gabriel. Zij wijst zijn verzoek af, maar er is iets met die man dat ze maar niet uit haar hoofd kan zetten.

Gabriel weet dat hij het verkloot heeft, maar toen hij naar de bar ging met zijn verzoek fascineerde ‘Crystal’ hem meteen. Iets in haar sprak hem aan. Iets dat niets te maken had met haar niets verhullende kleren en seksuele uitstraling. Hij wist instinctief dat Chrystal daar net als hij niets te zoeken had, maar hij kon haar niet helpen.

Als Crystal later die dag naar huis rijdt begeeft haar auto het, voor de zoveelste keer in weken, en moet ze een manier zien te vinden om de rekeningen te betalen. Aangezien Gabriel, Gabe, eerder heeft aangeboden haar te betalen voor hetgeen wat hij van haar vraagt besluit ze hem te bellen.

De volgende avond gaat Gabriel opnieuw naar de bar waar Crystal werkt, Platinum Pearl, en ziet hij haar optreden. Als hij de schunnige opmerkingen hoort van de andere bezoekers besluit hij elders op haar te wachten. Hij walgt van de mannen en hoe ze over haar spreken. Het is duidelijk: hij vindt haar leuk, maar zijn verzoek is niet voor niets lastig. Hij wil haar aanraken, maar tegelijkertijd ook niet.

Haar hand raakte de mijne aan, zacht, aarzelend, en ik verstijfde bij het contact van huid op huid. Vlucht!

Het noodlot brengt Crystal bij Gabriel thuis en hij zorgt met alle liefde die hij in zich heeft voor haar. Langzaam maar zeker heelt hij vanbinnen en ook Crystal laat haar muurtje zakken en verteld hem dat haar echte naam Eloise is, maar dat vrienden haar Ellie noemen. Gabe kan vanaf dan nog maar aan één ding denken. 

Recensie:

Twee beeldjes, tastbare herinneringen aan de pijn die hij jarenlang had moeten verdragen. Eén ervan het meisje met de bloem in haar handen: Eloise, vrouwe van de narcissenvelden.

In zijn jeugd maakte Gabriel een aantal beeldjes om hetgeen dat hij op dat moment meemaakte het hoofd te bieden. Eén van die beeldjes noemde hij Eloise. Het gaf hem houvast en hoop om die kleine familie te creëren die hem deden denken aan thuis. Dat alles valt allemaal zo mooi op hun plaats aan het einde van het verhaal. 

Ik voelde me tijdens het lezen van Alleen maar jij zo emotioneel verbonden met beide personages dat ik niet anders kán zeggen dan: ‘Dit verhaal bevat alle facetten dat ik zoek in een roman en dat het daardoor ook zonder enige twijfel voor mij een vijfsterren boek is.

Het is rauw, verdrietig, liefdevol, hartverwarmend, vertederend en ontroerend. Prachtig geschreven en moeilijk weg te leggen.

De twee mensen hebben zo hun eigen problemen, maar tegelijkertijd zijn ze zo hetzelfde zonder het te weten. Beiden lijden pijn en weten niet hoe ze die pijn kunnen verzachten. Als lezer heb je alle antwoorden voor ze klaarliggen, maar je kunt ze niet helpen.

Dat maakt een boek een geweldig boek: de noodzaak voelen de personages van wie je houdt te willen helpen. 

 Er ontstond keer op keer een soort kippenvel dat echter niet koud maakt, maar vreemd genoeg verwarmd. Het is een gevoel diep van binnen dat zich niet laat omschrijven, maar dat iedere lezer ooit in zijn leven wel eens heeft meegemaakt. Ik had het met dit boek. 

Hij had iemand nodig die warm en lief was, die hem kon verzorgen en de scherven van hem aan elkaar kon lijmen, die hem in zijn ogen kon kijken en hem rust kon bieden. Dat meisje ben ik niet. Ik kon niet eens mijn eigen scherven bijeenrapen, want die was ik lang geleden kwijtgeraakt.

Alleen maar jij – Julia Whelan
Paperback, 376 pagina’s, uitgeverij Zomer en Keuning 
Bestel dit boek hier >>>>