0-meting [persoonlijke blog]

Hij is dood….
Iedere ochtend is ons ritueel dat ik, Astrid, onze dochters, Nicolien en Willemijn, uit bed haal en dan even in ons bed leg om wakker te worden. Jeroen komt dan na het klaarmaken van het ontbijt voor hen, ook naar boven en gaan we de kleertjes aandoen, donderjagen en naar beneden.

Ik ben wakker en verheugd dat de verwarming z’n werk doet, Jeroen verwacht ik binnen een half uur….hij komt niet. Ietwat narrig verschoon ik de meisjes en ga met ze naar beneden. Het huis is verlicht, maar ik zie geen ontbijt. Ik zet de meisjes in hun stoel, maak een beker melk klaar en verbaas me over het licht wat in de bijkeuken aan is, maar ik hoor niets…..
Ik kijk om de deur en zie mijn lief liggen en weet meteen wat er aan de hand is….ik voel hem en weet dat ook reanimatie geen zin meer heeft, al mijn BHV-cursussen ten spijt.

Overlevingsmodus aan; “mag ik hier 112 voor bellen?”, denk ik. Doe het toch maar. De deur achter me dichttrekkend nadat ik een deken over hem heen heb gelegd om hem waardigheid en geborgenheid te gunnen. Emotie is weg. De telefoniste zegt dat ik niet op mag hangen, de meisjes merken dat er iets niet pluis is, maar blijven stokstijf zitten. Ik maak in de tussentijd ontbijt voor ze. Overlevingsmodus.

Politie en ambulances rukken aan en kunnen alleen bevestigen wat ik allang wist. Jeroen is niet meer.
Wat nu? De dienstdoende huisarts geeft me een pilletje om te kalmeren, ik zal later tegen de politiemensen zeggen dat ik het op één pil de komende dagen niet ga redden. Zij halen voor mij bij de apotheek een hele doos op.

Ondertussen heb ik mijn vriendin gebeld, het is onwerkelijk, en ik vraag haar direct te komen.
Zijn beste vriend is gebeld door zijn ouders, die net als ik in een volledig surrealistische wereld zijn beland, en is ook onderweg. Ik heb gevraagd naar mijn huisarts (het is weekend tenslotte), en ook hij komt eind van de middag. Gelukkig, mensen die ik ken in deze onbekende wereld. Houvast.

Overlevingsmodus….de uitvaartdame komt. Ik weet bijzonder goed en helder te omschrijven hoe Jeroen zijn uitvaart zou willen, denk ik. Ik maak een kaart en mail die.
Ik besef dat onze meisjes onmenselijk jong zijn, 2,5 jaar en mijn hart breekt voor hen. Ze zijn zijn alles. Waarom?

De uitvaart komt eraan en op advies van een bevriende huisarts gaan de meisjes en ik afscheid nemen van pappa. Ik wil alles zo goed mogelijk doen voor hen, en ik krijg maar één kans, ik twijfel maar zet door. Met ontelbare tekeningen voor pappa onder mijn arm. Nicolien vind het interessant en Willemijn beetje eng. Ik heb ze de dag ervoor verteld dat pappa ons kan horen, maar dat ‘ie niets terug kan zeggen en dat hij niet meer bij ons woont maar bij Meneer Maan. Ik vertel ook dat hij wat koud is, maar als ze willen mogen ze hem aanraken. Niets hoeft. Ze aaien hem. Ik ben onder de indruk van hun veerkracht. En dan is het tijd om afscheid van pappa te nemen en ze zeggen met hun kenmerkende, vrolijke stemmetjes “bye,bye”. Het snijdt door mijn ziel.

De uitvaart zelf was precies zoals ik in gedachten had voor Jeroen, goede muziek (met een knipoog in teksten) en sprekers, waaronder ik zelf. Ik heb mezelf in de hand, dankzij de medicatie en veel gaat ook langs mij heen….

We gaan naar huis, dat vreselijk lege huis waar we zijn stem niet meer horen en zijn moe van de hele week. Naast mijn eigen ongeloof (emotie is nog niet helemaal aan de orde), wil ik het voor de meisjes zoveel mogelijk ‘normaal’ laten zijn. Al wordt het nooit meer normaal…..

Andere blogs van Astrid, over haar leven na het plotseling overlijden van Jeroen, lees je hier >>>>