TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
De meeste blogs, die ik heb geschreven, gingen over Syrah. Johah was letterlijk en figuurlijk een beetje het ondergeschoven kindje. Dat doe ik niet expres, maar het zal vast herkenbaar zijn dat je snel geneigd bent een kindje met een beperking meer aandacht te geven. In mijn geval niet alleen in het dagelijks leven maar ook in het schrijfleven.
Maar dat hij nu eenmaal in een vervelende modus zit de laatste maanden, zo niet jaren, is misschien ook een reden waarom ik minder over Jonah schrijf. Zo vraagt hij bijvoorbeeld alles netjes, maar wacht vervolgens nooit het antwoord af. Sterker nog, hij gaat al bezig nog voor hij zin daadwerkelijk heeft afgerond. Daarmee het motto van zijn vader nalevend: “Beter achteraf vergeving vragen dan vooraf toestemming.” Niet fijn kan ik zeggen, want daarmee drijft hij me regelmatig tot wanhoop en regelrechte boosheid. Dat hij een geheel eigen wil heeft is overduidelijk en ook heel lastig. Natuurlijk is het heel erg fijn om een kind in huis te hebben dat weet wat hij wil, alleen weet hij nog niet wat goed voor hem is en wat niet. Vooral dat laatste levert geregeld problemen op.
Gelukkig is dit maar een tijdelijke fase. Toch?! Wat betreft het eerste: als ik naar mijn man kijk vraag ik het me af, maar voor het tweede heb ik toch hoop dat zijn oren op een dag goed werken en zijn stem iets minder goed. Dat kan hij overigens heel erg goed: schreeuwen. Of nee, beter: hard praten. Alsof de hele wijk het moet horen. Herkenbaar? Dat hij niet de enige is weet ik inmiddels. omdat zijn beste vriendje dat ook zo goed kan. Samen geeft dat een hoop lawaai. Ook hij is vijf jaar oud.
Hartveroverend
Oei, nu lijkt het alsof hij alleen maar slechte kanten heeft. Nee hoor, zeker niet! Jonah heeft de mooiste grote donkere ogen van alle kinderen die ik ken, daarnaast zijn ze omringd door onwijs lange wimpers en zijn de wenkbrauwen perfect te noemen. Ken je de film Shrek 2 waar de gelaarsde kat zijn meest schattige blik opzet? Zoiets dus.
En hij is er goed in. Als hij wil windt hij iedereen om zijn vinger door grote ogen op te zetten en een paar keer te knipperen met zijn grote wimpers. Uitermate schattig, maar tegelijkertijd is het ook zwaar irritant wanneer je hem terecht wil wijzen en hij je zo onschuldig mogelijk probeert aan te kijken. Dan kan ik niet anders dan gaan lachen. Op die momenten je gezicht strak in de plooi te houden is vrijwel onmogelijk.
Jonah is een mannetje dat weet hoe hij zijn zaken geregeld krijgt!
Gepassioneerd
Ook kan hij zeer gepassioneerd en geanimeerd verhalen vertellen (helaas dus wel heel erg luid, ik kan daar niet omheen) en minuten lang op de grond liggen spelen met zijn trams, bussen en treinen. Hij vindt het heerlijk om voorgelezen te worden en op de momenten dat je het minst verwacht (zoals in de overvolle rij voor de kassa in de supermarkt) kan hij met een allerschattigste stem zeggen: “Ik vind je lief mama“. Net als met een twinkeling in zijn ogen zeggen dat hij ook heel veel van mij houdt. Dan smelt ik toch gewoon en vergeet ik op slag dat hij eerder op de dag met zijn nieuwe (dure) schooltas op de grond sloeg en mij met zijn handen sloeg, waardoor hij voor een time out op de trap belandde en een paar minuten later met tranen in zijn ogen beloofde dat hij het nooit meer zal doen en dat het hem spijt.
Achtbaan
Het leven met een vijfjarige is als een achtbaan, de ene keer zijn de emoties torenhoog en de andere momenten laten we ons mee glijden in de rit naar beneden dat ons heerlijke kriebels in ons buik bezorgen om vervolgens weer in een vervelende draai terecht te komen. Maar aan het einde van de rit (lees: dag) is er dan toch weer dat moment dat de rit weer voorbij is, de rust is wedergekeerd en we terug kunnen kijken op een heerlijk ritje in diezelfde achtbaan.
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
