Schuilgaan… waar het bloed niet kruipt [recensie]

Na de dood van haar zoontje raakt de kwetsbare Anja in een psychose van ontkenning en steelt ze een baby om de hare te vervangen. Zo ‘natuurlijk’ dat de acties van de politie en media geen resultaat hebben. Anja houdt immens veel van ‘haar zoon’ en verzorgt hem optimaal. Intuïtief omzeilt ze de complicaties veroorzaakt door mensen met een mogelijke achterdocht. Maar via haar werk als journaliste ontmoet ze de opa van de baby, auteur Bernard Bloemendal. Hun levens gaan soms rakelings langs elkaar. Ze weten en vermoeden niets, maar tijdens een interview met hem stuiten Anja’s indringende vragen op het onderwerp van Bernards vermiste kleinzoon. Wie krijgt onze sympathie: de vrouw die haar baby even buiten achterlaat of degene die hem meeneemt na het verlies van haar kind?

Recensie
Toen ik bericht kreeg over het onlangs verschenen boek Schuilgaan, van Arno Bohlmeijer, zag ik het in eerste instantie niet zo zitten om het zelf te lezen. Een boek over de dood van een kind, over het stelen van een ander kind…. Sinds de eerste zwangerschapshormonen nu al ruim 13 jaar geleden voor het eerst door mijn lijf joegen, zie ik dit soort thema’s niet meer zitten.

Toch intrigeerde het boek me, toen ik het in handen kreeg. En ja, met een thriller kun je vaak afstand nemen, dus besloot ik het een kans te geven. En ik ben blij dat ik dat gedaan heb, want het boek was meer dan de moeite waard.

Het basisverhaal is inderdaad het verhaal van twee levens: Anja, die alleen met haar zoontje Rens woont en freelance schrijfster is en Nomi, haar gezin en haar vader. De levens worden op verschillende manieren verweven. Er is een verhaallijn waarin Bernard, de vader van Nomi, contact heeft met Anja. En er is de hoofdlijn van het verhaal: Anja verliest haar zoontje Rens die ineens aan wiegendood overlijdt en steelt de baby van Anja, die hem (Art) even alleen in de bakfiets heeft gelaten.

Baby Art wordt naadloos opgenomen in het leven van Anja en is voor haar vanaf dat moment haar zoontje Rens. De vader van Rens komt weer terug in haar leven en ze leven hun leven als gezin verder. Tegelijkertijd wordt het gezin van Nomi geconfronteerd met het verlies van een kind, met schuldgevoelens, gevoelens van wanhoop en van hoop.

Schuilgaan is duidelijk geen doorsnee boek. En voor mij ook niet echt een thriller. Het is niet spannend door het verhaal, het is spannend door de prachtige manier van schrijven. Door de mooie zinnen, die je echt niet, zoals bij een doorsnee-thriller, snel moet doorlezen, maar waar je de tijd voor moet nemen. En wanneer je dat doet, geniet je niet alleen van de mooie woorden en de beeldende zinnen, maar word je ook meegenomen in de gevoelens en de gedachten van beide gezinnen.

Ik vind dat Arno Bohlmeijer dit prachtig gedaan heeft. Sowieso loopt het verhaal anders dan je zou verwachten, maar het is ook totaal anders geschreven. “Doordacht”, is de term die bij me opkomt. Alsof er geen zin in het boek staat waarover niet goed is nagedacht voor hij neergeschreven is. En die zorgvuldigheid, in het beschrijven van het verhaal en van de gedachten /gevoelens van de personages, maakt dat dit boek méér dan de moeite waard is.

Schuilgaan – Arno Bohlmeijer
… waar het bloed niet kruipt
Paperback, 346 pagina’s, uitgeverij Davidsfonds
Bestel dit boek hier >>>>