Adams en Eva’s

Een koude stormachtige zondagmiddag en wij gaan met zijn zessen –vader, moeder, zoon (bijna 8), zoontje (bijna 5), nog een zoontje (ook bijna 5) en dochtertje (jawel, ook bijna 5) naar de tentoonstelling Adams en Eva’s in de expositieruimte van De Vrijstaat in Leidsche Rijn (Utrecht). We zijn op vakantie een paar keer in een museum geweest met zijn allen en vaak werden we daar wat argwanend aangekeken en zag je de medewerkers denken: Blijft ons museum helemaal heel? Kunnen die ouders niet zorgen dat die kinderen niet overal opklimmen? En wij ouders hadden meestal ook geen geheel stressloos uitje, want ja: blijft het museum helemaal heel en hoe zorgen we ervoor dat ze niet overal op klimmen?

Ondanks dat 3 van onze 4 kinderen te jong zijn voor de expositie was dit een geheel stressloos uitje, want er was niet zo veel om op te klimmen, er kon ook niet zo heel veel kapot en ze mochten zich verkleden! En knutselen! En appelsap drinken! En kwartetten (heb jij voor mij van Grijze Oma’s nummer 3; in blauwe jas? Nee. Maar heb jij dan voor mij van Gescheurde Broeken nummer 1, spijkerbroek? Jahaa.)!

De inhoudelijke kant -identiteit en wat zeggen jouw kleren hierover- ging ondertussen totaal aan onze kinderen voorbij. Wat wel grappig is omdat de drie jongsten juist erg bezig zijn met hun identiteit. De twee jongetjes zijn dol op roze, rokjes, jurkjes, speldjes in hun haar, prinsessen, feeën en alles wat maar glimt. En zo gaan ze ook naar school. Ze willen later elfje worden, of moeder, of brandweerman Sam. De kleine dame laveert daar wat tussendoor, door de ene keer een stoer dinoshirt met spijkerbroek aan te trekken en de volgende dag van top tot teen in het zuurstokroze naar school te gaan. En zij wordt later ‘thuiskunstenares’.

De oudste vond de fotoseries die tentoongesteld werden wel heel leuk, maar snapte nog niet helemaal wat de achterliggende gedachte was. Hij trekt aan wat hij mooi vindt en is nog totaal niet bezig met wat andere mensen daarvan zouden kunnen vinden. Het komt denk ik niet eens in zijn hoofd op dat je je daar mee bezig zou kunnen houden. Maar over een paar jaar is dat misschien wel anders en neemt ie geen genoegen meer met kleren die zijn moeder via Marktplaats scoort en moeten wij ook naar Abercrombie & Fitch.

Voorlopig passen onze kinderen in elk geval in geen enkele van de geweldige fotoseries van Hans Eijkelboom. Of misschien zijn ze wel een serie op zich… Denken wij dan. Maar wie weet denken al die schijnbaar uitwisselbare mensen in de fotoserie ook dat ze zich volstrekt origineel kleden en daarbij uiting geven aan hun eigen unieke persoonlijkheid… Hierbij dan het begin van een nieuwe serie: kinderen die in een verkleedkist zijn gevallen.

De tentoonstelling Adams en Eva’s is nog tot en met 19 juni 2016 te zien in De Vrijstaat. De tentoonstelling laat het werk zien van fotograaf Hans Eijkelboom. Hij maakt portretten van mensen op straat die ongeveer hetzelfde gekleed zijn. Vaak erg herkenbaar: oma’s in beige regenjassen bijvoorbeeld, of meiden met gescheurde spijkerbroeken. En er is ook nog van alles te doen zoals verkleden, verschillende spelletjes spelen en eindeloos knutselen.