“Het is belangrijk aandacht te besteden aan de individuen van je meerling.” Ieder Meerlingen Magazine weer lees ik woorden van die strekking. Maar ongemerkt komt het er in de praktijk weinig van.
Willemijn was vandaag niet lekker, dus rond half zes heb ik haar al in bed gemikt. Anderhalf uur voor de gewone bedtijd en dus anderhalf uur exclusief aandacht voor Frederique.
En dan blijkt ineens hoezeer ze eigenlijk wordt ondergesneeuwd als haar zus er is. Ik zie haar een puzzel helemaal leggen, waar ze normaal niet verder komt dan drie stukjes. Willemijn heeft ‘m dan al lang gekaapt. De toren wordt acht blokjes hoog, omdat hij niet tussendoor wordt omgegooid. Ze kruipt op schoot, een plekje dat anders meestal al opgeëist is. Ze probeert me van alles te vertellen, iets wat ze meestal Willemijn voor zich laat doen.
Negentig heerlijke minuten had ze mij helemaal voor haarzelf, en opeens zag ik haar helemaal. Oh heus, ze bijt ook wel van zich af, en vaak ook letterlijk, met Willemijn als slachtoffer. En ze is heus geen muurbloempje dat je niet hoort of ziet. Maar toch. Echt bloeien doet ze pas als er geen schaduw is om in te kruipen.
Sorry mijn lieve kleine meisje. Sorry dat ik het niet eerder zag. En sorry dat er niet veel zal veranderen. Je zult zelf moeten leren je plekje op te eisen, dat is nu het beste cadeau dat ik je kan geven. Maar je zus zal wel vaker wat eerder in bed liggen, en dan heb je mij helemaal voor je alleen. En ik jou.
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>