Ergotherapie observatie 2 [persoonlijke blog]

In een eerdere blog schreef ik al over de intake en de eerste observaties van Syrah in het revalidatiecentrum hier in de stad. Vandaag vertel ik over de tweede observatiesessie van de ergotherapie. Dit is de meest intensieve observatie in mijn ogen en daarom vertel ik vandaag alleen over die sessie.

17 juni 2014
Schenken en kloppen
Zoals ik al eerder schreef is ergotherapie een paramedische discipline die zich richt op het weer mogelijk maken van dagelijkse handelingen bij mensen die door ziekte of handicap een lichamelijke of psychische beperking hebben opgedaan.[1]

Tijdens de tweede observatie kreeg Syrah de opdracht om water over vier kleine glaasjes te verdelen. Ze maakt met het inschenken (vanuit een maatbeker) een behoorlijk wijde lijn en dat ging ook niet over de middenlijn van haar lichaam. Dat houdt in dat ze haar lichaam meeneemt met het schenken en de bedoeling is dat ze juist stil blijft zitten. Tevens ging het schenken ook niet vanuit de pols. Daarnaast bleek al snel dat het wel erg moeilijk is om alles eerlijk te verdelen over de vier glazen. Daar had ze eigenlijk eerst over moeten nadenken, maar zij begon meteen met schenken.

Gelukkig mocht ze het nogmaals proberen en bij die tweede poging begon ze met allemaal kleine beetjes in de glazen te gieten. De bedoeling was uiteraard dat de maatkan aan het eind leeg zou zijn dus moest ze meer schenken. Hoewel het niet meteen goed ging zat er uiteindelijk niet veel verschil tussen de verschillende glazen.

Toen ze klaar was kreeg ze als opdracht om alle water in een bak doen, zonder te knoeien, en daarbij een scheutje afwasmiddel te doen. Met een garde moest ze een sopje kloppen om zo veel mogelijk bellen te krijgen. Eerst was ze aan het roeren, terwijl ze eigenlijk moest kloppen. Ook daar zagen we (de therapeute en ik) dat Syrah geen polsbeweging maakt. We moeten dus flink gaan oefenen met kloppen om die polsbeweging eigen te maken.

Strepen en rondjes
Toen al het water was opgeruimd kreeg Syrah als opdracht om op een werkvel strepen en rondjes na te tekenen. Dus als ze een rondje zag moest ze die exact hetzelfde natekenen. Het moest in één keer goed gaan, dus ze mocht niet verbeteren. De bedoeling van deze opdracht is dat ze eerst goed moet kijken voordat ze iets natekent. Dit is een opdracht die zowel visueel als motorisch is. Je oefent er dus dubbel mee. Het viel wel op dat ze soms niet eens kijkt, maar gewoon lukraak begint met tekenen.

De therapeute merkte op dat wanneer dit al niet goed gaat, het wel klopt dat schrijven ook moeilijk gaat. En ze vindt het dan ook heel erg jammer dat de school daar niets mee heeft gedaan aan het begin van het schooljaar, het is immers overduidelijk dat de pengreep niet goed is. Dit onderstreep wel wat mijn man en ik altijd tegen elkaar zeggen: dat wanneer een kind er niet klaar voor is, het gewoon niet lukt. Het is niet dat Syrah niet wil, maar het gaat gewoon niet en daar kan zij ook niets aan doen.

Ongeïnteresseerd?
De opdracht daarna kreeg ze plaatjes te zien en bij elk plaatje hoorden weer andere plaatjes. Syrah moest dus goed kijken welke twee plaatjes precies hetzelfde waren. Het waren uiteraard niet exact dezelfde plaatjes, maar was er iets mee, zoals tegengesteld of omgekeerd zijn.Het was dus wel hetzelfde voorwerp, maar het stond anders op het plaatje. Ook daar wees ze eerst wat aan zonder te kijken. Dat was wel vervelend voor haar, want ook hier gold: de eerste telt en ze mocht niet verbeteren.

Later keek ze wel beter, maar dat moest ook wel, want de plaatjes werden steeds kleiner en er waren steeds meer mogelijkheden om te kiezen. Daardoor waren er dus ook minimale verschillen wat het dus lastiger maakte. Aan het eind van de opdracht leek ze wat ongeïnteresseerd over te komen. Ze hing wat achterover en hield haar kin vast.Het gaf me een beetje het idee dat ik keek naar een dwarse puber die er geen zin meer in had.

Inmiddels weet ik wel beter. Ze wees steeds iets (expres?) verkeerd aan en zei dan dat het een andere was. En wijzigen mocht niet dus de therapeute zei dat het de truc is om eerst goed te kijken. En dat vindt Syrah enorm lastig. Ze is té enthousiast of té ongeduldig. Ik durfde die dag niet te zeggen wat het was, inmiddels weet ik dat wel.

Moe moe moe
Aan het einde van de observatie vertelde Syrah de therapeute dat ze erg moe is. Net als vorige week bij fysiotherapie moet ze ook hier lijntjes trekken binnen figuren. Dat vond ze toch vrij lastig en de opdracht was ook veel moeilijker dan de vorige keer. Ze heeft er 4.21 minuten over gedaan, terwijl de opdracht eigenlijk binnen drie minuten moet kunnen worden voltooid.

Het valt wederom op dat Syrah het potlood heel strak vasthoudt. De therapeute pakt er wat grippers bij om te zien of dat wat uitmaakt in de pengreep en dat blijkt wel het geval, maar omdat er zoveel verschillende soorten grippers zijn die weer anders “werken” en de tijd om is, zouden we de week erop gaan kijken welke het beste voor haar werkt.

Gemiste kans
De ergotherapeute gaf bij me aan dat ze het zo jammer vond dat de leerkracht aan het begin van het schooljaar niets aan haar pengreep hebben gedaan. Het is overduidelijk dat Syrahs hand nog niet schrijfrijp is. Dat is best wel een beetje frustrerend eigenlijk, maar gelukkig wil de therapeute de pengreep graag goed gaan oefenen. Daarnaast zei ze ook dat we er nu waarschijnlijk wel een goed gevoel over hebben dat we er iets aan doen, dat we dit traject zijn ingegaan en dat kon ik natuurlijk alleen maar beamen. We zijn daar heel erg blij mee, hoewel het ook veel energie van zowel Syrah als van mij vergt.

[1] bron: Wikipedia