Vitrinekast alias drumstel

Al jarenlang prijkt er een prachtige vitrinekast in onze woonkamer. Of beter gezegd: hij stond te prijken in onze woonkamer tot voor kort. Dochterlief is ermee opgegroeid zonder dat het ooit problemen gaf, maar helaas vindt zoonlief het prachtig om het gebruiken als drumstel. Hij sloeg de laatste tijd zo enorm hard dat ik meer dan ooit mijn hart vasthield. Het was een kwestie van tijd voor hij door het glas heen zou slaan.

Zoals gezegd ging het met mijn dochter jarenlang goed. Nou moet ik wel eerlijk bekennen dat ik in de tijd dat zij anderhalf was ik ook wel eens mijn hart vasthield hoor, maar dat was meer omdat ik in gedachten die kast al zag kantelen en over haar heen zag vallen. Nou moet je weten dat de kast vrijwel alleen maar uit glas bestaat en het idee wat er kan gebeuren als hij omvalt heeft me in de afgelopen vijf jaar heel wat hartklopping doen krijgen. Ik heb die jaren dan ook vrij regelmatig naar excuses lopen zoeken om dat ding het huis uit te krijgen.

Toen we hem tien jaar geleden neerzette was hij niet de enige. Deze vitrinekast was van manlief en ik had een kleinere die uit minder glas bestaat. Die vitrinekast is ergens in de afgelopen vijf jaar naar de gang boven verhuisd, maar de kast van manlief stond pontificaal in de woonkamer. In die vitrinekast een aantal auto’s van schaalmodel 1:18 die allemaal meer dan honderd euro per stuk hebben gekost. Dan doe je zo’n kast niet zomaar weg en neem je maar voor lief dat het een (in mijn ogen) potentieel moordwapen is. Oké, ik geef toe dat ik er wel een stuk ‘banger voor ben’ sinds zoonlief is geboren. Ik heb sindsdien een angst voor alles dat scherp is en potentieel kan doden. Die kast moest hoe dan ook de deur uit. Maar hoe?

Vanaf het moment dat zoonlief ging kruipen vond hij het leuk om op het glas te rammen. Het liefst met een blokje en het liefst heel hard! In het begin was hij natuurlijk nog niet zo sterk en viel het allemaal wel mee, maar de laatste tijd sloeg hij zo verschrikkelijk hard dat het nog een wonder mag heten dat hij er niet doorheen heeft geslagen. Gelukkig zal manlief toen ook in dat het tijd was om het te verplaatsen naar de garage.

De mooiste vijf auto’s staan inmiddels in de hal op zolder (ik heb mijn verzameling er vrijwillig uitgehaald) en de rest zit in een doos. Ik heb geen idee wanneer ze er ooit weer de hun vertrouwde kast komen te staan, maar voorlopig staat hij prima in de garage. Misschien had ik de auto’s er in moeten laten staan, dan wordt de garage eindelijk gebruikt waar hij voor dient: om een auto in te stallen.