7 maanden zijn ze alweer, mijn tweeling. Regelmatig liggen ze samen op de grond. Een speelkleed eronder en spelen maar. Grote broer van 2 jaar speelt gezellig mee. Hun speelgoed is meestal leuker dan zijn eigen speelgoed. Ook de broers van 10 en 8 jaar vinden het baby speelgoed toch wel interessant. Veelal zijn de grote broers met het speelgoed aan het spelen en kijkt ons duo toe. Overigens tot groot genoegen van de tweeling.
Ook als we in de kinderwagen op pad zijn kijken ze hun ogen uit. Elke gewillige voorbijganger krijgt een lach van oor tot oor van beide. Misschien heeft dat ook te maken dat de meeste mensen het niet kunnen laten om ons na te kijken. Soms lijken we wel een attractie! We worden nagewezen, aangestaard, besproken en aangesproken. De kinderwagen heb ik dan ook omgedoopt tot convoi exceptionnel. Ik heb nog net geen transportbegeleiding nodig.
‘Zijn ze allemaal van u?’ was deze week de leukste vraag. Toen was ik alleen met de drie jongste op pad. De bijna dagelijkse opmerking volgde prompt: je zal het er wel druk mee hebben. Ik zet mijn beste glimlach op, want het is vast goed bedoelt. Nog even en dan gaan ze kruipen en lopen, dan zal ik het vast druk krijgen.