TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Puckababy! Ik zou dé verkoopster in puck-a-baby’s kunnen worden. Wat een geweldig product, wat een uitvinden, wat een rust. Al eerder heb ik een blog geschreven over de slaapproblemen die Jasmijn ondervind en daar worden wij natuurlijk eveens mee geconfronteerd. Wij? Vooral mama, want hoe het ook kan, papa slaapt regelmatig door de onrust heen. Door de (uit)komst van deze bakerzak had Jasmijn rust… en mama dus ook!
Het zat er al even tegenaan, maar ineens hoor ik een harde gil, een vrolijke gil, midden in de nacht! Wat is dat nu? Ik haast me mijn bed uit, al struikelend over een verdwaalde schoen sta ik in Jasmijns kamer. Ik wil op de “automatische piloot” haar speen in haar mond drukken, zoals ik dat gemiddeld 6 keer per nacht doe, maar kan in het donker haar mondje niet goed vinden. Hè, dat heb ik nooit. Ik begin nu pas écht wakker te worden. Wat is dit? Ik doe hele voorzichtig een nachtlampje aan, en wat zie ik tot mijn verbazing? Mevrouw ligt op haar buik! Met een triomfantelijk gezicht kijkt ze me aan. Natuurlijk ben ik trots op haar, maar dat vertel ik haar later wel. Nu is het midden in de nacht, nu moeten we slapen!
Het is een feit dat mijn kleine meid van rug naar buik kan. Wauw, wat goed! Het is ook een feit dat het einde puckababy is. Doordat ze haar armen niet voldoende kan gebruiken in deze baker zak is het natuurlijk gevaarlijk, en we willen geen ongelukken. Ik was de volgende dag de puckababy en neem afscheid van deze oh-zo fijne bakerzak. Oh jee, wat moeten we nu?
Shoppen! Ik shop nieuwe slaapzakken, daar waar er ruimte is voor haar armpjes. Dunne slaapzakken, dikkere slaapzakken, zonder mouwen, met mouwen. Ik neem van alles maar wat mee, zodat ik kan testen wat prettig is voor haar. En de babywinkel? Die is blij met deze dame die alleen het beste voor haar kind wil *zucht*
’s Avonds leg ik haar in haar bedje in de hoop dat ze net als alle andere avonden lekker in slaap valt…
Dat had mama toch verkeerd gedacht. Jasmijn vond het reuze interessant dat ze ineens wél haar armpjes kon gebruiken en begon ze druk heen en weer te zwaaien. Ineens kon zo ook haar speen zelf uit haar mond trekken, wat een leuk spelletje werd. Kortom, van slapen geen sprake. De eerste avond en nacht was dan ook drama.
De volgende avond werd het al normaler dat ze haar armpjes kon bewegen. Hoewel ze niet meer echt aan het rondzwaaien was, kon ze het niet laten haar speen uit haar mond te trekken. Zelfs als ze bijna sliep gingen ongemerkt haar handen richting mond. Als de speen er eenmaal uit was werd ze direct wakker en zetten het op een huilen. Ze heeft duidelijk nog niet -voldoende- controle over die grijp-grage handjes!
Tijd voor een nieuwe oplossing!
De derde avond leg ik Jasmijntje in bed. We zingen een liedje – wat we iedere avond doen– geven haar een kus – ook een stukje ritueel– en leggen een tutpop op haar buik – Hé dat is nieuw!- De uiteinde -een heel klein puntje- stop ik in haar handje, zodat ze wat te “friemelen” heeft en lopen de kamer uit. Ik blijf bij de deur staan om de speen weer in haar mond te stoppen, maar het blijkt helemaal niet nodig. Jasmijn valt in slaap met een tut pop. Na een half uur haal ik de tutpop weg -toch een beetje bang dat ze het op haar gezicht legt- en de dame ligt heerlijk te slapen. Toeval? Nee hoor, sinds die dag slaapt ze zonder bakerzak, en is ze rustiger in haar lichaam. Ze slaapt net zo goed – of slecht?- als in de bakerzak. Wat fijn!
