TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Hoewel ik altijd erg uitkijk naar nieuwe Disney/Pixar films, had ik mijn twijfels over Coco. Een jongen die naar het Dodenrijk afreist….. Ik vond de dood van de moeder van Bambi al heftig! Kijk hieronder maar even naar de trailer van Coco, dan zie je wat ik bedoel:
Maar goed, mijn tweeling wilde er erg graag heen, vooral mijn dochter. En dus gingen we in de vakantie naar Coco, in 3D. De film draait om de viering van Dia de los Muertos, de dag van de doden.
De Dag van de Doden (Spaans: Día de Muertos) is een Mexicaanse feest- en herdenkingsdag. Deze traditie vindt elk jaar plaats op 1 en 2 november, dus op Allerheiligen en Allerzielen. In mindere mate wordt de Dag van de Doden ook in de rest van Latijns-Amerika, de Verenigde Staten en de Filipijnen gevierd. De Dag van de Doden komt op buitenstaanders vaak vreemd en luguber over.
Men gelooft dat de zielen van kinderen op 1 november terugkeren naar de aarde, en die van volwassenen op 2 november. Gedurende het hele jaar bereidt men zich voor op het festival, men verzamelt goederen die men aan de doden zal offeren. In de periode rond de dag van de doden maakt men graven van dierbaren schoon en versiert deze. Sommige families bouwen bovendien altaren in hun huis. Men bezoekt de graven van dierbaren en offert er voedsel en drank. [Bron: Wikipedia]
In de film Coco maken we kennis met de familie van Miguel. Hij is de achter-kleinzoon van Coco, een prachtige oude vrouw die door de hele hechte familie goed verzorgd wordt. Zij is de dochter van een muzikant, die haar moeder en haar heeft verlaten om muziek te gaan maken. Haar moeder was hierdoor zo verbitterd dat ze muziek uit haar leven heeft verbannen. De familie richtte zich op het maken van schoenen en alles wat met muziek te maken heeft, is verboden.
Wanneer de film start, zien we een hele hechte familie die bezig is met de voorbereidingen van de Dia des Muertos. Het belang van familie wordt benadrukt en het is prachtig om deze traditie zo via de film mee te maken. Het idee is dat familie pas echt dood is, wanneer ze vergeten zijn, en op Dia des Muertos kunnen ze, wanneer er nog aan hen gedacht wordt, terugkeren om bij hun familie langs te gaan.
Miguel heeft het moeilijk om een plekje in de familie te vinden omdat hij dol is op muziek. Met name de muziek van Ernesto de la Cruz vindt hij geweldig. Omdat zijn overgroot-grootvader van de familiefoto gescheurd is, maar wel zijn gitaar te zien is, komt Miguel er achter dat deze man zijn idool is: Ernesto. Wanneer hij diens gitaar ‘ leent’ om mee te doen aan een talentenjacht, komt hij in het dodenrijk, waar hij behalve zijn familie en een nieuwe vriend (Hector) ook Ernesto ontmoet.
Verder vertel ik niets over het verhaal zelf, omdat het jammer is wanneer je alles al weet voordat je hem gaat kijken! Ik vond het zelf een prachtige film en mijn 11-jarige tweeling ook. De zaal zat echter vol kleine kinderen en ik vraag me echt af of zij de film konden volgen. Ook is het her en der wat spannend voor kleintjes en is het gehalte aan geraamtes uiteraard erg hoog… Natuurlijk moeten ouders zelf weten welke films geschikt zijn voor hun kind(eren) maar ik vind een leeftijdsindicatie van 6 jaar en ouder erg gepast.
Voor iedereen van 6 jaar en ouder is deze film echt genieten. De kleuren zijn prachtig en de hond (Dante, die wel iets van onze hond weg heeft…) steelt de show, samen met Miguel uiteraard. Lekker met het hele gezin gaan kijken dus!
