TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
“Nou mevrouw, dan hoop ik dat u niet zwanger bent.” Het is dat de piepjonge arts er zo vriendelijk bij keek, anders had ik hem wel een stomp kunnen verkopen. Het was een week of vijf voordat we op het vliegtuig naar China zouden stappen toen de arts die me thuis kwam vaccineren dit tegen me zei. Even daarvoor vertelde hij me tot mijn schrik dat er in het gedeelte van China waar mijn lief en ik heen zouden gaan, de provincie Yunnan, malaria voorkomt en dat de zuidelijke delen van het land, waar we eveneens doorheen zouden reizen, een gevarenzone is wat betreft het zikavirus.
Noem me naïef, maar ik associeer malaria met Afrika en andere arme delen van de wereld, niet met een land als China. Aangezien malaria levensgevaarlijk is voor zwangere vrouwen en foetussen, en preventieve medicatie niet aan te raden is, zou het wel erg lastig zijn als het op dat moment raak zou zijn. Toen een week later bleek dat ik inderdaad zwanger was, was ik naast enorm blij ook bezorgd of we de langverwachte reis nog konden maken. Talloze telefoontjes met gezondheidsinstanties en de reisorganisatie later kwamen we tot de conclusie dat we Yunnan echt moest vermijden, en dus moesten we halsoverkop onze reis omgooien, twee binnenlandse vluchten annuleren en een nieuwe vlucht boeken. Helaas konden we nu niet meer de Tibetaanse gemeenschap bezoeken wat ik zo graag wilde, maar we waren allang blij dat we konden gáán.
En dus pakten we eind juni het vliegtuig naar Beijing, van waaruit we per bullet train, vliegtuig en auto in drie weken naar Hong Kong zouden reizen. Bij aankomst kon de cultuurshock niet groter zijn. China lijkt in niets op Nederland en Chinees eten lijkt in niets op wat wij hier op zondag bij ‘de Chinees’ halen. Het eerste wat opvalt, is dat het er druk, druk, druk is. In Beijing wonen maar liefst 22 miljoen mensen, die allemaal op hetzelfde moment hetzelfde kruispunt lijken te willen oversteken. En we hebben uren in de hogesnelheidstrein gezeten zonder stukken land zonder huizen of fabrieken te zien. Halverwege de reis heb ik mijn gedachten over het bijzondere land op een rij gezet:
China. Het land van smog in Beijing tot overstromingen in Yangshuo. Het land van de uitzonderlijk rijke geschiedenis. Het land dat opvallend bescheiden is. Het land van de uitzonderlijk lekkere noedels en de uitzonderlijk vieze noedels. Het land dat toerisme uitgevonden lijkt te hebben. Het land van de rochelende, tuffende en boerende mensen. Het land dat een stuk milieubewuster is dan ik dacht. Het land waar mensen respect voor elkaar hebben. Het land waar je een menukaart van vijftig pagina’s krijgt en verwacht wordt dat je direct weet wat je wilt. Het land waar mobiele technologie veel verder ontwikkeld is dan in Nederland. Het land van veel aardige en behulpzame mensen. Het land van de indrukwekkend snelle bouwers. Het land van het bijzonder verse eten.
Het land waar ouderen nog volop meedoen in de maatschappij. Het land waar Mao Zedong aanbeden wordt als Jezus de Verlosser. Het land dat helemaal niet moeilijk doet (als je er eenmaal bent). Het land waar veiligheid hoog in het vaandel staat. Het land dat geen Cola Light kent. Het land waar bewoners van het platteland dolgraag met een westerling op de foto gaan. Het land waar heel veel heel goed geregeld is. Het land waar kinderen geen luier dragen, maar hun behoeften gewoon op straat doen. Het land van de zeer uiteenlopende mensen. Maar bovenal het land van de honderden miljoenen Chinezen – echt, ze zijn overal -, die in ontelbare rijen identieke flats iets van hun leven proberen te maken.
De reis die we maakten was normaal al een heel avontuur geweest, maar als zwangere helemaal. Misselijk als ik nog was in het eerste trimester heb ik het gootsteenputje van elke hotelkamer van heel dichtbij gezien. Heb ik gewalgd van de knoflook die ze werkelijk overal in doen. Heb ik gejankt op de Chinese muur en bovenop een karstberg omdat ik het fysiek niet meer trok. En heb ik ’s nachts uren wakker gelegen op de keiharde matrassen.
Toen we in Yangshuo overvallen werden door extreme overstromingen en we vier dagen zonder stromend water en elektriciteit zaten heb ik me ook ernstig zorgen gemaakt over mijn ongeboren kind. De beelden die je normaal op het journaal ziet van ondergelopen straten en mensen wier bezit verwoest is door het water – daar zaten wij middenin. Het water stond ons letterlijk tot boven de knieën en de kakkerlakken liepen massaal door het restaurant. De wc spoelden we door met water uit het zwembad en bij wijze van douche gooiden we koude flessen water over elkaar heen.
Daarnaast zaten er ook zeker voordelen aan het reizen door China als zwangere. We hadden het Chinese woord voor ‘zwanger’ uit ons hoofd geleerd en mijn lief vertelde het trots aan iedereen die het horen wilde. Onze vrienden Frank en Yaya, die al jaren in Xiamen wonen en de reden zijn waarom we naar China gingen, konden we persoonlijk het blije nieuws vertellen. In China word je als zwangere vrouw bovendien erg verwend en Yaya behandelde me dan ook als een waar prinsesje. Ze zorgde ervoor dat ik niet door de detectiepoortjes hoefde (volgens haar is dat schadelijk voor het kind), dat ik altijd genoeg (en gezond) te eten en drinken had, en op de overvolle boot naar het eilandje Gulangyu regelde ze dat ik als een van de weinigen kon zitten. Mijn zwangerschap was ook een goed excuus om dingen waar mijn maag bij het zien ervan al omdraaide niet te eten. Helaas voor mijn geliefde kwam hij niet om de varkenshersenen en eendentongen heen.
Al met al hebben we een geweldig avontuur beleefd en is een reis door China als zwangere zeker niet af te raden. We hebben het bovendien ook heel bewust beleefd als onze voorlopig laatste vakantie met zijn tweeën en hebben ons op het hoogste uitzichtpunt van Hong Kong, van waaraf we voor de laatste keer de zon zagen wegzakken achter China, heel gelukkig gevoeld met hoe gezegend we zijn met ons leven in Nederland en ons nieuwe avontuur dat op dat moment veilig in mijn buik zat.
