TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
De babyfoon maakt een raar geluid, en ik weet direct: “dit is niet goed” Ik ren naar boven en zie daar mijn 7 weken, oude baby liggen. Happend naar lucht, blauwig. Ik weet niet wat ik moet doen, huilen? Gillen? Schreeuwen? In plaats van dat pak ik hem op en hou kleine Daan op zijn kop. Wellicht helemaal niet goed voor dat kleine babylijfje, maar het enige wat er in mijn opkwam was dit. Het helpt. Hij hoest en huilt. Hij huilt! Daarna ren ik naar het raam en gil ik naar mijn man dat het echt niet goed is.
Een aantal seconde later lijkt Daan weer normaal. Goede kleur, goed alert. De zoveelste hevige hoestbui kon hij op dit moment niet zelf aan en dit is het gevolg. Kort daarop krijgt hij opnieuw een aanval en ik besluit de huisartenpost te bellen.
Ze dachten vast: “Daar heb je weer zo’n overbezorgde moeder.” Want na een kort bezoekje word ik weer naar huis gestuurd. “Gewoon verkouden mevrouw. Daar hebben alle kinderen last van in deze dagen. “ En wie ben ik dan om daar tegen in te gaan. Ik ben immers geen dokter, alleen een moeder die feilloos aanvoelt dat dit geen gewoon verkoudheidje is. Toch ga ik naar huis en besluit ik morgen ochtend mijn eigen huisarts te bellen.
Ik slaap de hele nacht niet. Mijn zoontje is ziek en ik zit de hele nacht met hem rechtop, zodat hij voldoende lucht krijgt. Ik ben bang, bang dat hij het hoesten niet de baas kan zijn. En wat dan? Ik wist niet dat moeder zijn zoveel zorgen met zich meebracht. En dat terwijl ik deze titel toch al bijna 3 jaar draag.
De volgende ochtend bij mijn eigen huisarts word ik direct doorgestuurd. Dit is inderdaad iets meer dan een griepje en mijn huisarts wil graag dat de kinderarts er naar kijkt. Een uur later zit ik al in het ziekenhuis en vanaf dat moment gaat het snel.
Kleine Daan krijgt allerlei onderzoeken, moet bloed afstaan en een vreselijk lange staaf in zijn neus om bepaalde bacteriën af te staan. Hij wordt aan de monitor gelegd en zal zeker 24 uur moeten blijven. Ik voel me vreselijk machteloos en zelfs een slechte moeder. Waarom heb ik niet eerder aan de bel getrokken, meer op mijn strepen gestaan bij de huisartsen post? Ik voelde immers dat het niet goed was, en liet maar zo over mee heen lopen. Waarom?
Gelukkig knapt mijn kleine ventje snel op door de antibiotica en mag hij, na 24 uur strenge controle, naar huis om lekker in zijn vertrouwde omgeving beter worden. En ik? Ik heb ervaren dat je als arts nog zoveel uit de boeken kan leren, maar als een moeder zegt dat het niet goed is, is het niet goed. Ik vertrouw in het vervolg op mijn eigen gevoel!
We zijn inmiddels anderhalf jaar verder en Daan is inmiddels volledig hersteld!
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
