Een natuurlijke keizersnede [persoonlijke blog]

Ik sta te poetsen als een malloot. Dit bedoelen ze dus met nesteldrang. Waarom wil ik ineens alles gestreken hebben, terwijl ik amper weet waar mijn strijkijzer staat? Waarom moeten de pootjes van de bank een extra sopje? En wie haalde het in zijn hoofd ook vandaag nog eens de kerstboom te verwijderen, omdat het 3 koningen is?  Met mijn zwangere buik, ruim 39 weken heen, wil ik vandaag  alles opruimen en schoonmaken. Morgen ga ik bevallen!

Als op 7 januari mijn wekker om 6 uur gaat, voel ik me vooral heel nerveus. Ik maak mijn dochtertje wakker en vertel haar dat ze naar opa en oma gaat. Ik vertel haar er gelijk bij dat dit is omdat de dokter de baby uit mama’s buik gaat halen.  Ook zij is razend enthousiast, hyperactief en enorm blij. Mama krijgt eindelijk haar baby. En misschien nog wel spannender… Wordt het een broertje of een zusje? We hebben dit namelijk niet willen weten tijdens onze zwangerschap en laten ons verrassen.

Om 8 uur kom ik in het ziekenhuis, en meld ik me bij de balie. Met mijn koffer in mijn hand vertel ik de receptioniste opgewonden dat ik me kom melden voor mijn bevalling. Ze kijkt me enigszins vreemd aan – en terecht!- en vraagt hoe ik me voel. “Prima, hoor, nergens last van. “  Het moet idioot geklonken hebben, maar ik voelde me geweldig op dat moment.

Om half 9 word ik voorbereid op mijn keizersnede, om vervolgens om 10 uur de OK opgereden te worden. Het blijft enorm vreemd om zonder weeën, of andere bevalling symptomen te weten dat je binnen een uur je kindje bij je hebt, het voelt relaxt maar tegelijkertijd ook spannend.  En om iets voor half 11 is het dan zo ver. Het mes is geslepen, de snee wordt gezet.

Het is niet op papier uit te drukken, wat ik voelde toen om 10.40 uur het doek omlaag ging, en ik zag dat de gynaecoloog onze baby uit mijn buik haalde. Ik kon mijn eigen bevalling zien, en mijn kindje op mijn buik houden. Hier was hij dan, onze zoon.  Wat heb ik dit de eerste keer gemist, en wat was het fijn mijn kindje te mogen vasthouden, ruiken, kussen en knuffelen.  Direct werd mijn zoontje ook aangelegd. De eerste borstvoeding kreeg hij op de OK, terwijl ik ondertussen voorzien werd van de nodige hechtingen.

Dat ze na het hechten een voorwerp kwijt waren , waar ik normaal gesproken benauwd van zou worden, kon me niets meer schelen.  En dat mijn man overenthousiast met zijn foto camera rond ging heb ik niet meer gemerkt. Ik was opnieuw verliefd geworden op ons geluk, op mijn wonder, op onze zoon. Daan! Welkom kleine vent!

Oh enne… Dat voorwerp, hebben ze uiteindelijk teruggevonden. (zeggen ze!)