Eerste observaties revalidatiecentrum

juni 2013

De therapiesessies, die eigenlijk observatiesessies genoemd zouden moeten worden, zijn eindelijk begonnen. Vanmorgen werden we tegen half tien verwacht op het revalidatiecentrum en daar mocht Syrah beginnen met ergotherapie*.

Ergotherapie is een paramedische discipline die zich richt op het weer mogelijk maken van dagelijkse handelingen bij mensen die door ziekte of handicap een lichamelijke of psychische beperking hebben opgedaan.[1] De therapeut ging als eerste fijne motoriek testjes doen en een handfunctie onderzoek. Syrah moest als eerste oefening rijst van bakje één in (een leeg) bakje twee scheppen. Zonder knoeien uiteraard. Als tweede oefening moest ze in blokje met gaatjes stokjes stoppen. Ze kreeg meerdere stokjes in de hand en moest de stokjes stuk voor stuk in de gaatjes stoppen, alleen mocht ze niet haar andere hand gebruiken. Ze moest de stokjes dus in haar handpalm draaien.

Hoewel Syrah rechtshandig is begon ze de oefening steeds met haar linkerhand. De oefening ging wat moeizaam, maar was te doen. De oefening erna was lastiger. Ze kreeg een klein poppetje die ze tussen haar ringvinger en haar pink in haar handpalm moest plaatsen. Een tweede poppetje moest ze koppeltje laten duikelen tussen haar duim, wijsvinger en middelvinger. Dit is een oefening die goed is om het schrijven te oefenen. Voor de pengreep gebruik je namelijk ook dat deel van je hand. Wat overigens ook een goede oefening zijn: een potlood met behulp van je duim tussen je wijs- en ringvinger door te laten bewegen en kralen rijgen.

Wat me heel erg opvalt aan de therapeut is dat ze Syrah enorm veel complimentjes geeft en dat ze daar bijna letterlijk van lijkt te groeien. Het gaat uiteraard nog steeds moeizaam, maar op de een of andere manier lijken die complimenten haar voort te stuwen en het nog beter te willen doen. Volgens de therapeut zit er dan ook geen onwil in Syrah, maar heeft het meer te maken met het niet kunnen. Het is namelijk wel duidelijk dat haar fijne motoriek niet genoeg ontwikkeld is.

Na deze therapie kwam logopedie aan de beurt. Logopedie is de behandeling van communicatiestoornissen met betrekking tot taal, spraak, de stem, gehoor en/of slikken. Logopedie is een specialisme gericht op het ontwikkelen, herstellen en onderhouden van de communicatie in al zijn facetten en de verwerking van eten en drinken. Logopedie biedt de cliënt preventie, zorg, training en advies ten aanzien van communicatie, mondfuncties, het gehoor, slikken en stem.[1]

De logopediste begon de eerste sessie met een boekje met plaatjes waarvan Syrah moest vertellen wat de plaatjes inhielden. En terwijl ze de woorden uitsprak viel het me op haar uitspraak wat minder was, vooral bij de s. Dat is overigens iets dat me nog nooit heel erg opgevallen was, maar ik zat er ook wel heel erg dicht bovenop en je hoort ziet altijd dingen wanneer je erop gewezen wordt dus ik laat het oordelen over aan de logopedist. Syrah is overigens een kindje dat haar hele leven al steeds bevestiging zoekt en dat was wat er toen ook gebeurde. Toen ze zag dat ik naar haar keek ging ze heel erg overdreven doen en zocht ze steeds bevestiging in wat ze aan het doen was, even controleren of het wel goed was.

Daardoor denk ik dat ze diep van binnen best onzeker is en dat heel veel van haar problemen ook te maken hebben met een gebrek aan zelfvertrouwen. Wanneer ze onzeker is gaat ze ook heel erg de clown uithangen en dat is ook zo’n moment dat ik weet dat ze onzeker is. Niet iedereen weet dat helaas en daardoor krijgt ze nog wel eens uitbrander van mensen dat ze normaal moet doen. Wanneer ik dat hoor dan breekt mijn hart altijd een beetje. Mensen zien Syrahs maskertje niet en kunnen er daarom ook niet doorheen prikken. De logopedist kon dat overigens wel en pakte dat enorm goed op.

Ook hier kreeg Syrah enorm veel complimenten en hoewel die niet voor mij bedoeld waren zorgden ze er niet alleen voor dat Syrah groeide, maar ook dat mijn moederhart gloeide van trots. Na de plaatjesoefening moest ze oefeningen doen met haar tong. Ze moest hem uitsteken en in een puntje vouwen. Ook moest ze haar wangen bol maken en houden, maar omdat er telkens weer lucht ontsnapte moest ze steeds lachen. Nadat de logopedist het voor had gedaan ging het stukken beter. Ook moest ze wat mond oefeningen doen als een breed en smal mondje maken en als laatste moest ze klakken met de tong en de k(uh) klank maken.

De laatste sessie was fysiotherapie. Dit is een paramedische discipline die zich bezighoudt met de behandeling van klachten aan het steun- en bewegingsapparaat van de mens. Het doel van de behandelingen kan bijvoorbeeld zijn: verbeterde functioneren van (deel)gebieden van het lichaam.[1] Syrah kreeg je een plankje met gaatjes waar pinnetjes in moesten. Het plankje leek een beetje op die in het spel Mastermind.

De pinnetje zaten in een bakje en van daaruit moest ze die op het plankje doen. Met links moest ze het bakje vasthouden en met rechts de pinnetjes plaatsen. Er mocht dus maar één hand gebruikt worden en als de pinnetjes dus niet goed in haar hand lagen moest ze die draaien met haar vingers. Nadat ze dat met rechts had gedaan kwam links ook aan de beurt. Al snel kon ik merken dat links moeilijk ging, want ze ging andere dingen doen. Haar clownsmasker werd weer opgezet.

Na deze oefening kreeg ze een plankje om te rijgen, maar terwijl ze dat deed moest het plankje in de lucht blijven. Ze mocht hem niet neerleggen en ze mocht ook niet op de tafel steunen. Daarnaast moest dit zo snel en zo netjes mogelijk. Van de achterkant naar voren was toch wel heel erg lastig en ze ging een paar keer de fout in, maar de fysiotherapeut leerde haar hoe het precies werkt. Aan de voorkant eruit en aan de voorkant erin. Aan de achterkant eruit aan de achterkant erin. Heel simpel, maar het was voor Syrah toch wel erg moeilijk.

Als laatste kreeg ze een vel papier en moest ze een lijntje tekenen tussen twee andere lijntjes. De fysiotherapeut maakte er een leuk verhaaltje van door te vertellen dat twee mensen op de fiets zitten en dat ze graag naar huis willen. Ze mogen af en toe stoppen, maar ze moeten dan wel op het zelfde punt weer verder fietsen. De eerste keer was weer oefenen. Het hoefde niet snel, liever langzaam zelfs. Met oefenen stopte Syrah steeds even omdat de fietsers “wat moesten drinken”. Dat mocht wel van de fysiotherapeut, maar ze moesten uiteindelijk wel verder fietsen.

[1] bron: Wikipedia