Groot gezin

Toen ik net bevallen was van nummer 1 vond men dat er maar snel eentje bij moest komen, want ja alleen is maar alleen. Nadat nummer 2 geboren was voldeden we aan een ideaal plaatje. Papa, mama, een dochter en een zoon. Nummer 3 kwam en iedereen was ervan overtuigd dat we nu klaar waren, helemaal toen bleek dat nummer 3 wel erg afwijkend gedrag vertoonde. Tja hij heeft pdd-nos en dat is nou eenmaal een gedragsstoornis.

Een aantal niet altijd even makkelijke jaren gingen voorbij. Een erfelijkheidsonderzoek i.v.m. nummertje 3 wees niets uit en nummer 4 kondigde zich aan. De vraag of we nu wel klaar waren werd gesteld. De vragen toen ik zwanger bleek van een tweeling, nummer 5 en nummer 6, werden steeds brutaler. Achteraf snap ik niet dat ik altijd gewoon en eerlijk antwoord gaf.

Op de een of andere manier is het hebben van 6 kinderen voor veel mensen ‘not done’. Helemaal niet omdat ik geen “excuus” heb. Nee, ik ben niet gescheiden, en ja mijn kids hebben allemaal dezelfde vader. Nee, ik ben niet gelovig. Als je een groot gezin hebt ben je niet automatisch gelovig. Als je een geloofsovertuiging hebt, heb je toch ook niet automatisch een groot gezin?
Ja, de laatste zwangerschap was iets eerder dan gepland en 2 tegelijk nee dat kan je niet plannen. En ja, al mijn kinderen zijn gewenst.

Ook de opmerking: ‘ik moet er niet aan denken’ komt geregeld voorbij. Nou ik gelukkig wel! Ik ben er zelfs trots op. Dus als je niks leuks tegen me kan zeggen, zeg dan maar niks.