Mama is boos

Mama is boos; Mama is in de eerste plaats boos op Papa. Papa is de vader van Cruz die elke 2 weken twee of drie dagen naar ons toe komt om bij Cruz te zijn. Dit heeft voor mij zijn voor- en nadelen. Papa helpt soms fijn mee in het huishouden. Wel twee vuilnisbakken helemaal naar de straat rollen op maandagavond, boodschappen helpen dragen en af en toe een afwas. Meestal moet ik echter de neiging onderdrukken om te zeggen: “het is hier geen hotel!”. Ik kook, doe de boodschappen en het huishouden, verzorg de kat en ons kindje en ben eindeloos spullen op hun plek aan het terugleggen. Boodschappen halen vind ik misschien wel het ergste. Met twee volle tassen en een losbandige dreumes alles thuis krijgen. Eerst de fiets in de schuur, die op slot doen met Cruz en boodschappen erbuiten maar tegelijk zorgen dat hij niet de straat op rent. Dan alles door 2 tuinpoortjes en dan nog toeren uithalen met de sleutelbos om het huis binnen te komen. Dan in etappes alles in huis krijgen…

Al doet de pappa van mijn kind naar verhouding veel te weinig als hij hier is, hij is hier in principe voor Cruz. Dat besef ik wel. Maar tegelijk is het maar eens in de 14 dagen dat ik dan iets voor mezelf kan gaan doen. Naar de kapper, aan mijn auto sleutelen of gewoon eens naar de bioscoop. Het is pas sinds kort dat ik tijdens de bezoekjes van Papa wat tijd voor mezelf ben gaan claimen. Ik vind dat we net moeten doen alsof Cruz bij Papa is, zoals bij ‘normale mensen’ waar een kind naar zijn vader toe gaat, in plaats van dat de vader ‘alleen op bezoek komt’ bij z’n kind. Als ik erbij ben, is doen alsof natuurlijk niet mogelijk. Ik ben nu eenmaal zijn mama, ook op Papadagen. Helaas is de vader van Cruz heel passief. Hij gaat niet even op pad met Cruz. Dus ga ik zelf maar naar buiten om ‘vrij’ te zijn. Meestal kost me dat gelijk bakken met geld, want bij gebrek aan avontuur in mijn leven ben ik een beetje koop verslaafd geworden…

Gisteren is mijn nieuwe baan begonnen, waarvan er twee werkdagen vallen op de dagen dat Papa hier is. Blijft er dus maar één dag over om iets voor mezelf te doen vanaf nu. Uitgerekend op die ene dag in 14 dagen, wordt Papa ziek. Nu ligt hij op bed. Cruz en de poes slapen ook. En ik? Ik heb de afwas, het stofzuigen en boodschappen al gedaan. De wc moet nog nodig geschrobd worden, net als dat de auto nog gewassen en opgeruimd moet worden. Ik had twee leesblaadjes gekocht en wilde nu in de bioscoop zitten… Die ene dag was toch al nooit genoeg voor de duizend dingen die ik moet of wil, maar nu ligt Papa hier ook nog op bed en hebben we niks aan hem. Hij kost me alleen maar extra werk.

Normaal gesproken ben ik om 10 uur ‘s ochtends al uitgeput en tel ik de uren totdat het avond is. En tegen beter weten in, de dagen totdat Papa weer komt. Maar dat is meestal valse hoop. Na al dat aftellen zit ik niet in de bioscoop, ben ik niet aan het shoppen of op avontuur. En morgen moet ik gewoon weer werken. Eigenlijk is het nooit goed. Fulltime thuis zijn is zwaar en ergens gaan werken en thuis alles alleen regelen is ook zwaar. Maar het allerzwaarste is twee weken uitkijken naar een onsje vrijheid en die dan niet krijgen. Ik ben dus eigenlijk niet zozeer boos, maar wel zwaar teleurgesteld. Volgens de spirituele astrologie is mijn type (Maansknoop Vissen) iemand die iedere dag tijd in afzondering nodig heeft om op te kunnen laden. Dat klopt wel! Hoe langer dat niet kan, hoe gefrustreerder ik word. Nu pak ik mijn momenten als ik dus even op de wc zit; ik lees dan snel even een bladzijde van iets. Huishoudelijke taken weiger ik te doen als Cruz zijn middagdutje doet; die tijd is heilig om voor mij op weer te laden. Maar tegelijkertijd ook meestal driedubbel geboekt. Dus eerlijk gezegd lukt dat opladen dan nooit. Want ik moet nog zoooooooo veel doen.

Ik ben zo iemand waarvan je het niet ziet, maar er hangen permanent duizend  To Do lijstjes als donkere wolken boven mijn hoofd. En al jaren komt het nooit af. Ondertussen is een leven al bij voorbaat niet lang genoeg voor alles dat ik nog moet of wil van mezelf. Bij mij is alles moeten. De flutblaadjes stapelen zich op, want ik koop die af en toe om mezelf te verwennen. Dan lees ik dus iedere dag een bladzijde op de WC. Dan komt de volgende het huis alweer binnen en de stapel groeit. Zo ook mijn stress. Maar daar blijft het niet bij. Ik wil namelijk ook nog bloggen en een nieuwe studie gaan doen. En een nieuwe relatie zou toch ook wel weer fijn zijn. Eigenlijk moeten we nog eens op vakantie, want dat is ook al 4 jaar geleden. De auto moet nog te koop worden gezet (een Astra 1.4 uit 1998 voor als je interesse hebt) en de zolder moet nog uitgezocht worden voor de Kringloop en mijn psychische rust daarvan. Het Weleda magazine zegt: “alles dat je een jaar niet gebruikt hebt opruimen” maar die schrijver heeft, denk ik, geen kindje van bijna 2 die zo snel verveeld is met zijn speelgoed dat het gerouleerd moet worden. Of hij/zij heeft geen kleding nodig voor zowel campingwerk, therapeute, kantoorbaan, backpacken. Alles natuurlijk in de maten M tot en met XL, want ik dij nogal eens uit (en gelukkig ook weer terug). Deze auteur is vast nog niet 30 keer verhuisd van verschillende maten woningen met verschillende soorten meubels (al dan niet aanwezig). Hij/zij heeft vast ook niet van ieder land waar hij/zij gereisd heeft zand met naar huis gesleept als souvenirs en koelkastmagneten gekocht die nooit meer weg mogen zodat Cruz later kan zien waar Mama allemaal geweest is toen ze nog vrij en avontuurlijk was. Die heeft vast niet vanaf zijn/haar twaalfde dagboeken geschreven (nu al 30 jaar lang) die in een strontlelijk bruin koffertje zitten. Het koffertje dat ooit nog van mijn oma was en nu een ton aan rotzooi maar ook fantastische mooie verhalen, avonturen en romances herbergen. Die moeten ooit nog eens een boek worden. Om nog maar niet te hebben over een massagetafel, krukjes, kussens en van alles en nog wat uit de tijd dat ik nog een echt huis had met 4 slaapkamers, een ligbad met jacuzzi en een eigen praktijk met klanten bezat. Voordat ik alles kwijtraakte…

Nee, er zijn dingen die je 30 jaar niet gebruikt en niet na een jaar niet aanraken weggooit. Mijn eerste bestekje van zilver is bijna 43 jaar oud zelfs. Mijn eeuwige dilemma: wegdoen zodat een ander er nog wat aan heeft? Ik doe dat vaak genoeg met dingen waar ik niet aan gehecht ben. Het probleem is nu alleen dat ik aan zoveel dingen nog wel gehecht ben. Zo kan ik zelf haast niet meer geloven dat ik 18 maanden met een rugzak de wereld ben rondgereisd. Twee T-shirts en twee broeken. 14 kilo, meer niet! Maar dat ik daar eigenlijk niet zo geschikt voor was, bleek wel toen ik iedere maand een doos zeevracht naar huis verstuurde. En precies díe dingen roepen nu het verlangen op naar de mooiste tijd van mijn leven waardoor ik ze niet los kan laten. “onthechten, hoe doe je dat? staat er op mijn Yogablaadje. ” Dat moet ik trouwens nog moet lezen….”  Gewoon, door niks meer te kopen of te bewaren ”.  Daar is nu ook een tv programma voor: dan komt er een televisieploeg bij je thuis en gaat je psychisch bewerken zodat je leert dat je overleden moeder niet in een afgerafeld tafelkleedje zit. Dat je het dus weg mag gooien. Dat het niet ok is, als je jouw huis niet meer binnen kan komen door de dozen en de troep. Zo erg is het met mij gelukkig niet; ik heb zelfs van al mijn CD’s de hoesjes durven verwijderen. Dat ik nu helemaal nooit meer iets luister, is even terzijde. En eigenlijk kunnen er ook nog veel boeken weg, maar gezien ik er de helft nog niet van gelezen heb, wordt dat een meerjarenplan. Iets voor in de categorie ‘als Cruz naar schoolgaat/het huis uitgaat/ik met pensioen ben/de loterij win/een volgend leven..

Ik dwaal af. Voor deze Papadag stond haren wassen in de planning. Dat heb ik vanmorgen maar overgeslagen. Het is geen mooie dag. De schone vaat is inmiddels droog en de bak met vuile is alweer vol. Cruz is bijna klaar met slapen en Papa klaagt dat hij zich zo ziek voelt. Dat bevestigt dat ik niet naar de bioscoop kan. Grrrrrr. Mama is nog steeds boos. Gelukkig al ietsje minder, want ik ben zo blij dat ik mijn zand en dagboeken nog heb. En dat er ooit een tijd komt dat alles wel weer zal kunnen. Nu eerst Mama zijn. Later de rest.