Draagdoeken

’s Ochtends moeten we altijd een stukje fietsen naar de gastouder waar Kleintje vier dagen in de week verblijft. Doordat hij nog niet goed kan zitten, neem ik hem mee in de draagdoek. Lekker dicht tegen me aan piept zijn neusje nog net uit de wit-met-rode doek en kijkt hij zijn ogen uit naar alle auto’s, fietsers, schaapjes en lantaarnpalen die voorbij komen flitsen. Echt praten kan hij natuurlijk nog niet, maar de fietstocht wordt luidkeels besproken in een serie van ta-ta-ta’s en du-du-du’s. Soms zing ik een liedje, of vertel wat we die dag allemaal gaan doen. Hij geniet van het luisteren naar mijn hartslag en het vibreren van mijn stem. Ik geniet van zijn dichtbijheid; het voelt weer een beetje als toen ik zwanger van hem was, zo dichtbij en knus is het.

Regelmatig word ik aangesproken op het feit dat ik mijn kind in een draagdoek meesleep. De een vindt het maar niets en zegt het niet aan te durven, een ander prijst het en zwijmelt weg bij de herinneringen van vroeger, toen zij haar eigen kind in een doek droeg. De allermooiste reactie die ik tot nu toe heb gehad is van een donkere vrouw die mij altijd tegemoet komt in de ochtend. Zij brengt haar dochter naar school, ik Kleintje naar de opvang. Iedere morgen heeft ze een ander kleurig hoofddoekje om en ze knikt altijd vriendelijk als ze opzij stapt om ons op de fiets er langs te laten. Toen ik laatst even af moest stappen omdat er meer verkeer aan kwam, stak ze haar hand uit om even over de rug van Kleintje te wrijven. “Wat mooi!” zei ze. “Net als een echte Afrikaanse vrouw.”

Haar gezicht glom van de trots, alsof ik haar een groot compliment had gegeven. Met een vinger streek ze over de neus van Kleintje, die nieuwsgierig naar haar keek en zich afvroeg wie dat nou weer was. Hij en ik glimlachten allebei breed naar haar en vervolgden onze weg. Sindsdien zwaai ik altijd eventjes en roep “goedemorgen!” als we gehaast voorbij schieten.

Van Sinterklaas hebben we een fietsstoeltje gehad. Binnenkort gaan we de overstap maken en kunnen de doeken de kast in. Een beetje zeer doet dat wel, niet in de laatste plaats omdat er dan geen Afrikaanse vrouwen met hoofddoekjes zo makkelijk een praatje met me aanknopen. Misschien moeten we toch nog maar een tijdje wachten met wisselen!