Alleenstaande moeders

Vol respect had ik het altijd over alleenstaande moeders. Een zware taak om in je eentje voor je kind(eren) zorgen. Als ik dat weleens aangaf bij een alleenstaande moeder kwam altijd de opmerking: ‘valt wel mee, je doet het gewoon’. Maar sinds 4 maanden ben ik het zelf: alleenstaand met een kind! En ja, je doet het gewoon. Je hebt alles over voor je eigen kind en dus zorg je voor hem, hoe je je ook voelt. Geen andere persoon in het huishouden die je om hulp kan vragen.

Ik zou het niet zwaar willen noemen, maar het is zeker heftig! Het is aanpassen, voor mij nog heel erg wennen en obstakels overwinnen. Tijdens mijn relatie en huwelijk was ik vrijer. Ik ging naar vrienden als ik het wilde, want mijn partner wilde altijd wel bij de kleine blijven, ik ging sporten, sprong in de auto op het laatste moment ergens naartoe.

Dat gaat nu niet meer op deze manier. Één keer in de week heb ik een avond en dag zonder mijn zoontje, Jesse. Ik mis hem dan hevig, maar het is ook echt mijn dag waarin ik leuke dingen ga doen. Maar, omdat je aan één bepaalde dag vast zit, is het niet meer zo spontaan als het vroeger was.

Het idee alleen te zijn en bijna altijd mijn zoon te hebben, benauwde mij in het begin wel eens. Begrijp mij niet verkeerd. Het liefst heb ik altijd Jesse om mij heen, maar ik houd ook wel van mijn eigen dingen.

Van de week gebeurde er iets wat liet zien dat spontane dingen ook kunnen als je alleenstaande moeder bent. Ik kreeg een berichtje van een vriendin dat ze heel graag iets wilde gaan doen die avond. Gelijk ging het kriebelen, maar de kleine lag boven al heerlijk te slapen. Toch was het binnen een paar minuten geregeld. Zij kwam met nog een vriendin gewoon naar mij toe. Samen x-factor kijken, iedereen wat te drinken of snaaien mee en het werd een geweldig gezellige en zeer spontane avond!

Ik zie wel hoe waardevol het is als je goede vrienden en familie om je heen hebt. Door hen voel ik mij eigenlijk niet alleenstaand. Zij helpen als ik ze nodig heb, zijn het luisterend oor als ik mijn verhaal kwijt moet. Nee ik voel mij echt niet eenzaam.

De scheiding is nog niet rond en er moeten veel dingen geregeld worden. Nog nooit ben ik zo strijdlustig geweest. Strijdlustig om te zorgen dat onze zoon ondanks alles zo gelukkig mogelijk is en onbezorgd kan leven. De strijdlust zorgt soms juist voor teleurstellingen. Het is even mijn toekomstbeeld aanpassen, maar langzaamaan vormt zich een nieuw, mooi toekomstbeeld voor mijzelf en Jesse.

Hiermee wil ik niet wegnemen dat het soms heftig is, maar ik geniet intens veel van mijn klein man en het leventje wat we nu samen aan het opbouwen zijn!

 Lees ook:
Een weekendje rust
Voorkeur voor kind
Voor nu ben ik dankbaar met een bezoekregeling