Slappe zakken – Astrid Theunissen

Journaliste Astrid Theunissen wil een gezin. Dat blijkt niet eenvoudig. De hedendaagse man wil wel seks, maar geen kind. Hij kijkt wel uit om zijn vrije leven op te geven. Liever speelt hij met zijn gadgets en zijn vrienden. Ondertussen tikt háár biologische klok door. Astrid laat het er niet bij zitten. Ze bekritiseert de onvolwassen man in de pers en zoekt gehaast naar een vader voor haar onverwekte kind. En naar mogelijkheden om het alleen te doen – want hoe erg is het nou eigenlijk om single mom te zijn?

Slappe zakken! is een persoonlijk, met humor en zelfspot geschreven relaas dat kan worden gelezen als een pamflet tegen mannen die hun verantwoordelijkheid niet nemen. Astrid Theunissen (1968) is journalist en inmiddels ook een trotse alleenstaande moeder.

Recensie
Slappe zakken zal vooral vrouwen aanspreken, die met hetzelfde probleem zitten/zaten als Astrid. Het thema is goed en goed onderbouwd. Echter vind ik persoonlijk dat de nadruk in de eerste helft van het boek teveel ligt op de “slechte mannen”, die Astrid telkens tegenkomt. Mannen die geen kinderen willen. Natuurlijk zijn er veel mannen die geen kinderen willen. Maar gelukkig zijn er ook nog veel mannen die wél kinderen willen. Dit gedeelte van Slappe zakken is voor mij dan ook langdradig. Want het halve boek gaat eigenlijk maar over één ding; mannen die geen kinderen willen en relaties die daardoor stuk lopen. En steeds komen dezelfde mannen weer ter sprake. Dit gedeelte kan wat mij betreft een stuk korter. Maar aan de andere kant, juist daarom is dit boek geschreven, dus dan is het ook wel logisch dat Astrid dat hele verhaal vertelt.

Interessanter vond ik Slappe zakken worden, toen Astrid beschreef over de mogelijkheden van een eventuele zaaddonor. De voors en tegens ervan, en over een donor via een spermabank of toch zwanger worden met behulp van een bekende (of onbekende, door middel van een advertentie te zetten). Door de manier van schrijven leefde ik hier ik echt mee met Astrid, want wat zal het moeilijk zijn als je biologische klok tikt en je kunt geen partner vinden die ook een kinderwens heeft.
Uiteindelijk wordt Astrid zwanger van een ex. Ondanks dat dit niet soepel verloopt, is ze dolgelukkig met haar kindje op komst. Negen maanden later is Astird dan eindelijk een trotse moeder!

Wat ik het leukste (en tevens het herkenbaarste) vind van Slappe Zakken is dat ze op het eind het verhaal van de bevalling schrijft. De pijn en de onzekerheid tijdens de bevalling. Vooral als je ineens met spoed naar de OK moet voor een keizersnede. Maar wat heerlijk om te lezen, als blijkt dat alles goed is gegaan. Met tranen in mijn ogen heb ik dit gedeelte dan ook gelezen. Ook ik moest met spoed naar de OK voor een keizersnede, maar wat ben je blij als uiteindelijk alles goed is gegaan en je moeder bent geworden!
De final touch heeft Astrid heel goed gedaan; ze heeft beschreven hoe het is vergaan, met de mannen in het boek, waar ze zoveel over heeft geschreven. Dit maakt het verhaal helemaal compleet
Slappe zakken is zeker aan te raden voor alle vrouwen waarbij ook de biologische klok tikt. Ik denk dat juist deze groep vrouwen dit boek een bestseller vinden.

Non-fictie, paperback, 254 pagina’s, Thomas Rap

Lees ook:
Ik ben.. weken zwanger; alle weken op een rij
Meest gestelde vragen over zwangerschap en bevalling
Ouderschap vanuit je hart