TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
In de lift staan met (semi-)onbekenden heeft altijd iets ongemakkelijks. Je treedt elkaars aura binnen, elkaars persoonlijke zone of hoe je het ook wilt noemen. Woon je in een grote flat? Dan maak je dit soort ongemakkelijke momenten met wringende stiltes en afgewende blikken vaak mee. Een kind is hierin vaak een ijsbreker, zeker als je in een flat woont met veel 65 plussers zoals ik. Ze vinden mijn zoontje – uiteraard – vaak schattig, hij lacht snel dus dat doet het goed op zo’n moment.
De geveinsde glimlach komt echter weer terug als je bij een buurman in de lift staat die je onbevangen dreumes probeert te corrigeren. Zomaar, zonder echt goede reden en op een Spartaanse manier die misschien in de tijd van zijn grootouders nog oké was, maar de laatste vijf decennia toch echt niet meer. Wat er gebeurde is het volgende: op de begane grond stapten mijn zoon en ik bij twee buren in de lift. De ene man lachte hard naar m’n kind en m’n kind lachte terug.
Toen m’n zoontje het goede knopje indrukte naar onze verdieping was dat leuk, maar op het moment dat hij met z’n hand weer een beweging maakte richting de knopjes werd de man geïrriteerd op een quasi jolige manier. Ik haalde telkens op tijd de hand van m’n zoontje weg bij de knopjes, maar de buurman vond het nodig om met zijn vinger een pistoolgebaar te maken, die op mijn zoontje te “richten” om er vervolgens nog het geluid “piew piew” bij te maken.
Tot zover het gebruik van het te vriendelijk klinkende woord “buurman”. Deze Spartaan achtte het daarna ook nog noodzakelijk om mijn zoontjes arm ruw weg te duwen.
Ondertussen ging mijn gemoedstoestand van verbijsterd naar kokend van woede. De Spartaan legde uit dat hij geen zin had om bij elke verdieping te stoppen. Nadat de andere buurman had uitgelegd dat we de verdiepingen van de lage knopjes waar mijn zoon alleen maar bij kon reeds gepasseerd waren haalde de Spartaan argeloos zijn schouders op. Ik probeerde mijn woede weg te lachen, het moet er grappig uit hebben gezien.
Mijn gezicht moet het midden hebben gehouden tussen een verkramping van woede en het er nog net uitpersen van een hele onoprechte glimlach.
Als ik mezelf had kunnen zien in de spiegel die door de twee mannen werd geblokkeerd was ik misschien in lachen uitgebarsten. Nog nooit gingen die vijf verdiepingen in de lift zo tergend langzaam. Nog nooit had die “ping” voor het langzaam openschuiven van de liftdeur zo lang op zich laten wachten. “Saved by the bell” dacht ik, en zo snel als ik kon liep ik de lift uit, met nog steeds een verbijsterde frons op mijn gezicht. Even tot bezinning gekomen realiseerde ik me al snel dat het niet lag aan mijn houding van beschermende leeuwin, die ik sinds ik moeder ben me maar al te goed heb kunnen aanmeten.
Het is hoe dan ook een no go als onbekenden ongevraagd proberen je te voorzien van pedagogisch advies, maar als er lichamelijk contact bij komt kijken gaat iemand echt over de schreef.
Maar dan het echte euvel: hoe reageer je op een gepaste wijze als je buurman zo handelt? Ik weet het nog steeds niet namelijk. Ik denk dat mijn enigszins apathische manier, gezien het feit dat ik in hetzelfde gebouw woon als voornoemde Spartaan, nog wel een geschikte keuze was. Ook al schreeuwde alles van binnen deze man een pets in z’n olijke gezicht te geven. Als iemand tips heeft hoe mezelf daarvan te weerhouden dan hoor ik het graag 😉
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
