Hoe een klein virus de wereld veroverde [persoonlijk verhaal]

Net als zoveel bloggers heb ook ík genoeg te vertellen over hoe Covid-19 ons gezin en leven in zijn greep houdt en ik heb al door dat ik het niet ga redden met één enkele blogpost. Dus wil ik je graag meenemen in een reeks. Laten we voor het gemak eens beginnen bij het begin.

Er was eens in China een heel klein virus. Dat virusje had grote dromen voor zichzelf en besloot zijn business uit te breiden. Eerst van de markt naar de grote stad. Van daaruit vond hij de provincie wel een leuk alternatief en niet veel later besloot hij dat het land hem te klein was. Dit kleine virus was enorm gegroeid, maar vond zichzelf nog veel te klein.

De wereldveroveraar
Ik wil de wereld veroveren, dacht het bij zichzelf en besloot richting alle werelddelen te vertrekken. Hij liet een beetje van zichzelf achter in het oosten, het liet een beetje achter in het westen; vervolgens in het noorden, maar ook in het zuiden. Het was ineens overal.

Toch niet zo’n goed idee
Eenmaal zijn resultaat behaald, wist het niet zo goed of hij blij moest zijn of niet. Was het wel de juiste keuze geweest om meteen zo snel te gaan? Had het niet beter rustig in Wuhan kunnen blijven? Nou, besloot het, gedane zaken nemen geen keer, ik maak er maar het beste van en probeer mijn fout te herstellen. En dat deed het. Langzaam maar zeker zwakte hij in China zijn werk af en zijn reis begon weer van voor af aan; dit keer met een andere missie. Heel even was hij het vergeten en meerder in allerijl terug naar China om weer wat mensen te besmetten en schudde zijn hoofd om die fout.

Virus met een kroon
Nu kan ik het verhaal van dit virus, met een kroon op zijn hoofd, heel uitgebreid beschrijven, maar laten we even houden bij Italië en Nederland. Dat was voor mij het moment dat Corona tastbaar werd. In december wist ik natuurlijk al van dit virus en toen heb ik al tegen echtgenoot gezegd dat het een illusie is om te denken dat het virus niet naar Nederland zou komen. In de media zeiden ze dat het wel mee zou vallen, maar ik geloofde er niets van.

De wereldreiziger
We leven in een wereld waarin er veel gereisd wordt. Ik ken via Instagram een aantal piloten en stewardessen en dat is nog maar de kleinste groep mensen die regelmatig in het buitenland verkeert. Laat ik voorop stellen dat er niets mis mee is; ik ben zelf geen wereldreiziger en blijf liever in Nederland. Ik ga daarentegen graag op vakantie in midden Limburg, in de buurt waar de grootste brandhaard was. Ik was daar op moment niet, overigens.

Epidemie wordt pandemie
In februari schreef de krant dat het virus was opgerukt in Europa en het Midden-Oosten en dat de wereld zich op moet maken voor een pandemie, aldus de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO). Op dat moment liet China in een aantal regio’s het alarmniveau zakken. In Italië was het dodental op dat moment ‘nog maar’ zeven. Het aantal besmettingen 220. Het was het moment dat het RIVM de kans niet groot achtte, maar dat het zeker reëel zou zijn dat het virus in Nederland ook op zou duiken. ‘De rest is geschiedenis’, kan ik zeggen, maar dan heb ik geen serie blogs.

Een goede film, slecht nagespeeld
Hadden we kunnen voorzien dat we ooit in een ‘intelligente lockdown’ zouden zitten? Nee, zelfs ik, met een grote fantasie, had dat niet kunnen bedenken. Dat was iets voor goed bezochte bioscoopfilms, niet voor real-life. Maar dat werd het dus wel. Carnaval werd gewoon gevierd, feestjes werden gehouden, voetbalstadions zaten vol en ziek zijn was iets voor honderden kilometers verderop. Totdat bleek dat je welliswaar kunt vertrekken uit een besmet land, maar dat je wel heel gemakkelijk een souvenier meeneemt.

Paniek
In Nederland begon de paniek toe te slaan toen bleek dat iemand besmet was in Duitsland. Die persoon woonde dichtbij Roermond. Hoe moet dat dan met The Passion, dacht ik nog. Ook al was dat nog 1,5 maand weg, ik voelde instinctief dat dit nog wel even zou gaan duren. De paniek kreeg vorm in de vorm van het hamsteren van mondkapjes en handalcohol. Het stomme ervan is dat die gewone mondkapjes helemaal niet helpen, althans dat is wat toen werd gezegd, nu zijn de meningen er al helemaal over verdeeld. Alleen de speciale maskers zouden helpen. Toevallig hadden wij er nog eentje thuis, onder het stof, maar ik peins er niet over ze te dragen. Handgel heb ik ook niet gekocht; ik koos al vrij snel voor drastische maatregelen. Zo min mogelijk de deur uit. Ach, als introvert is dat helemaal niet zo erg. Toch? Daar kom ik later op terug.

 Kijk op de pagina van het RIVM en Rijksdienst voor meer informatie en over de huidige situatie omtrent het coronavirus.