Een weeffout in onze sterren [recensie]

Er zijn van die boeken, waarvan de korte omschrijving op de kaft niet kan weergeven waar het boek over gaat. ‘Stoner‘ is een voorbeeld van zo’n boek (lees <hier> waarom).

Er zijn van die boeken die ik prima kon lezen vóór mijn eerste zwangerschap, maar die ik, sinds ik het geluk ken om kinderen te hebben, ver van me vandaag houdt. Evenals sommige films en televisieprogramma’s. Met name de zogenaamde ‘waargebeurde verhalen’ en de verhalen waarin iets van leed bij kinderen wordt besproken.

Een weeffout in onze sterren is een boek wat in beide categorieën valt. Op de kaft staat de volgende omschrijving: “Hazel werd die jaar geleden opgegeven, maar een nieuw medicijn rekt haar leven voor nog onbepaalde tijd. Augustus, Gus, heeft kanker overleefd ten koste van een been. Vanaf het moment dat Hazel en Gus elkaar ontmoeten, lijkt er geen ontsnappen aan de zinderende aantrekkingskracht. Maar Hazel wil niemands tijdbom zijn“. Ik heb het gelezen en het heeft me enorm geraakt.

Ik moet het voor lezen hebben van ‘gekregen’ tijd omdat ik me er nog niet toe heb kunnen zetten om tijd te ‘nemen’ om te lezen. Dit betekent dat ik boeken lees terwijl ik wacht op de kinderen wanneer ze dansles hebben, of dat ik lees in de wachtkamer van een arts. En bij dit boek betekende dat, dat ik herhaaldelijk tegen mijn tranen moest vechten, terwijl ik aan het lezen was in een volle wachtruimte… En dat, terwijl ik me nog zo had voorgenomen dit boek met emotionele afstand te lezen.

Recensie

Waar gaat het boek dan wel over? Het verhaal gaat natuurlijk over datgene wat de uitgever op de kaft heeft gezet. Maar het boek gaat over zoveel meer. Het gaat over leven en het gaat over dood. Het gaat over verliefdheid en liefde tussen een jongen en een meisje, maar ook over liefde tussen ouders en kinderen. Het gaat over de onmogelijkheid van loslaten, zowel van diegene die je lief zijn als van het leven zelf.

En dat alles is geschreven in werkelijk schitterende zinnen. De prima vertaling maakt dat je echt gegrepen wordt door de puurheid van het verhaal en van de manier van schrijven. Daarnaast is het verhaal schrijnend. En vooral de gedachtegang van de hoofdpersoon, de 16-jarige Hazel, die naast haar pure kind-zijn ook op zo’n intense manier over leven en dood nadenkt.

Het is een heftig boek, het raakt en blijft daarna nog lang hangen. Maar laat je daardoor niet afschrikken, want het is een van de mooiste boeken die ik dit jaar heb gelezen.

Een weeffout in onze sterren – John Green
Hardcover, 264 pagina’s, uitgeverij Lemniscaat
Bestel dit prachtige boek hier >>>>