Verjaardagen

Wat doen wij onszelf toch altijd aan met onze verjaardagen? Het ideaalbeeld: de jarige job zit blij achter een taart met kaarsjes. Met een glunderend gezichtje worden de cadeautjes uitgepakt om vervolgens gezellig met z’n allen het lievelingsmaaltje van de jarige te eten.

Tja… De praktijk is iets minder rooskleurig. Zo zijn we dagen van tevoren bezig met de boodschappen, alles te regelen en cadeaus te kopen. De dag voor mijn dochters zesde verjaardag zit ik mezelf te vervloeken over mijn – opeens niet zo – briljante plan voor de traktaties. Zelfs mijn grote kracht in de zaak, Barbara, helpt me nog om van marshmallows, snoepjes, ijshoorntjes en glazuur een heus netjes-in-elkaar-blijvend ijsje te knutselen. En dat 30 keer!

Als de kinderen eindelijk slapen, moet het hele huis nog aan kant, worden de slingers opgehangen en de cadeautjes ingepakt. Vlak voordat ik al helemaal afgemat naar bed wil gaan, geniet ik even van de stilte voor de storm in een opgeruimd huis.

6.30 uur. De wekker gaat. Veel vroeger dan normaal. Op verjaardagen krijgt de jarige bij ons altijd ’s morgens de cadeaus. Met z’n allen gezellig in ons bed zijn de cadeaus in een mum van tijd uitgepakt. Was de hele dag maar net zo ontspannen als ons eigen ochtendritueel.

De rest van de dag sjees ik van hot naar her. Voor de laatste boodschapjes en opruim dingen, om iedereen van drinken en taart te voorzien. En om ’s middags tussen de hyper kinderen en wat familiegedoe zwoegend in de keuken te staan. Waarom wil mijn dochter niet gewoon patat of pizza eten op haar verjaardag? Waarom kiezen ze altijd dingen uit zoals Taco’s of Chinees Fondue?

Aan het einde van de avond ben ik gesloopt, heb ik een ontploft huis en een berg vaat. Ik moet ook nog aan de slag voor morgen. Dan heeft ze haar eerste kinderpartijtje. Ik heb net in ieder geval al besloten dat we op mijn eigen verjaardag helemaal niets gaan doen. En volgend jaar? Laat ik daar nog maar even niet aan denken. Ik heb nog 365 dagen om daar energie voor te vinden.