Vakantie-stressen

Dat, wat we niet wilden horen, kregen wij op 30 november te horen. Mijn vader, opa van Jasmijn, heeft opnieuw kanker. De strijd die in 2010 gewonnen leek, is niet gewonnen, slechts gestaakt. Het is terug, sterker, groter, niet te overwinnen. Het is nu hopen dat deze strijd een wapenstilstand oplevert, zodat we nog heel lang mogen genieten van mijn vader en opa. De tijd zal het leren, echter is het helaas niet meer te overwinnen.
Het treurige nieuws leverde wel een voordeel op: Vakantie! Mijn vader wil nog graag vóórdat de ziekte écht zijn lichaam raakt nog eenmaal met zijn hele gezin, inclusief kleinkind. En zo boekten we met z’n allen een 8-daagse vliegreis naar Egypte. Zonnetje, we komen er aan!

Ik ben direct begonnen met mijn vakantielijstje, maar die werd langer en langer. Toen wij in de zomer naar Frankrijk gingen leefde -jasmijn slechts op melk. De borstvoeding en wat extra flesvoedingen waren voldoende om het tot een geslaagde vakantie te maken. Inmiddels is dochter een grote eetster geworden en doet ze het niet meer voor een flesje melk. Omdat wij liever niet voor egyptisch voedsel gaan met een dochter van net 8 maandjes, hebben we besloten de potjes groente en fruit van hollandse bodem mee te nemen. Ook de pakjes goedemorgen en goedenacht gingen mee, berekoekjes en diksap.
Ik heb nog een paar setjes zomerkleren op de kop kunnen tikken -dat is een hele klus in de winter – en een zwemband waar Jasmijn in kan rond dobberen. En zo brak vandaag aan, de dag van vertrek.

Ons kantoor is niet te bereiken, althans niet binnen te komen. De grond ligt bezaait met potjes, kleding en luiers. Op ons bed staan 2 grote koffers en een tas.  Tussen al die spullen ligt onze dochter vrolijk papier te verscheuren. Even breekt er paniek uit, het zijn toch niet de verzekeringpapieren die ik even niet kan vinden? Het blijkt “slechts” mijn reiskladje te zijn, die mag kapot.
Ik zoek me een ongeluk naar een zomerhoedje van Jasmijn, afgelopen zomer gekocht en met plezier gedragen, nu spoorloos. Ik heb onze kast en die van haar op z’n kop gezet, helaas gaf het alleen nog meer rommel en geen mutsje.

De koffers vul ik zo tactisch mogelijk, tenminste dat denk ik, en rits ze dicht. Wonder boven wonder kunnen ze dicht – al heeft mij dit wel een gescheurde nagel (lees: tot aan het midden ingescheurd) opgeleverd- en trots bekijk ik het resultaat van mijn dichtgedrukte koffers. Alles wat ik mee wilde nemen past er in! Ik controleer nog even en zet ze dan op de weegschaal.
Tot mijn grote schrik weegt mijn koffer 24 kilo, 4 kilo teveel. De koffer van manlief overschrijd het met 2,5 kilo en dochterlief zet de teller op 1 kilo. Hoewel we 50 kilo (!) mogen meenemen, zit ik er gewoon 7,5 kilo overheen!

Ik rits alle koffers weer open, en bekijk kritisch de inhoud maar kom toch tot de trieste conclusie dat – op een dikkie dik boek na – alles mee móet. Wat nu? Gelukkig is mijn broertje nog kidsfree én man. Beter gezegd, alleen het hoognodige gaat mee bij hem en er is ruimte vrij voor groente en fruit. Het is 1 van de vele dingen die vandaag gebeuren moeten.

Momenteel ligt de vloer nog bezaaid met speelgoed, is manlief nog aan het werk, moet ik nog steeds enkele dingen van mijn lijstje afwerken en moet de hond nog naar zijn logeeradresje gebracht worden. We hebben nog slecht 7 uurtjes om deze missie te vol brengen. De stress loopt langzaam op. Ik heb al meerdere malen mijn lijstje gecontroleerd of ik alles wel mee heb, en zie als een berg op tegen de vliegreis met een dochter van 8 maanden. En inplaats van mijn werk af maken, zit ik met een schuin oog naar “wie is de mol” te kijken, om straks met nóg meer stress rond te lopen.

Vakantie…. het zorgt voor een hoop plezier met een schepje stress!