TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Het is maandag. De meiden zijn wakker, aangekleed en hebben ontbeten. Na het vaste ritueel dat mama even alles opruimt en de meiden even in de kinderstoel voor de tv zitten, gaan de meiden spelen.
De meiden hebben een duidelijke voorkeur: stapelbekers, deze zijn al maanden in trek. Als ze deze niet zien staan roepen ze: “babouwen” en gaan vervolgens op zoek naar het favoriete speelgoed. We hebben twee verschillende setjes in huis, en beide meiden spelen met allebei. Een ongeschreven regel van de meiden: Als de ene met het ene setje bezig is, mag de ander er niet aanzitten en andersom.
Ook deze maandag , de een is nog niet uit de stoel, of pakt de stapelbekers. Vandaag loopt ze vervolgens naar het andere setje en brengt deze heel lief naar de ander, want wat is er leuker dan alleen met de stapelbekers spelen? Juist, samen! De ander klimt vervolgens op de bank en roept naar de een: “Titten”, waarbij ze nadrukkelijk wijst op de plek naast haar op de bank. De een begrijpt wat ze bedoelt en gaat er naast zitten. Zo spelen ze een tijdje en zonder dat ze samen spelen, spelen ze toch samen. Elkaar helpen als het niet lukt, het oprapen als de toren omvalt, zowel voor jezelf als voor de ander. Zo begint de dag ook voor mama lekker.
Standaard gaan we op maandag zo rond 9.00 uur naar de winkel. Onderweg komen we langs een vijver, dus kijken we even of de eendjes al wakker zijn. Als we geen eendjes zien, zeggen de meiden in koor: SSSTTTT. Waarbij ze hun vinger niet tegen hun mond aandrukken, maar hebben zij het idee dat ze met hun vinger aan de binnenkant van hun mond, hun bovenlip tegen hun neus moeten drukken . Een grappig gezicht dat ieder keer weer een glimlach bij mij tevoorschijn tovert. Vandaag zijn de eendjes er wel gelukkig wel en geven we ze wat oud brood. Hoe vaak we dit ook doen, ook dit blijven ze leuk vinden.
Als we de supermarkt naderen, weten de meiden welke winkel we zijn en roepen dan al in koor: “Appow”. Want zij weten: bij deze supermarkt krijgen kinderen bij de kassa meestal een appel. En inmiddels zijn de vaste kassières erg gecharmeerd van onze dames, dus krijgen ze vaak al vanzelf een appel. Zo niet? Dan roepen onze meiden in koor: Appow! En dat net zo lang tot de kassière hen heeft begrepen.
Vandaag was het druk bij de kassa, waardoor de meiden achterin de rij al begonnen te roepen… gelukkig konden de andere klanten er wel om lachen. Net als altijd geeft de kassière een appel met steeltje, dus tijdens het betalen haal ik een voor een de steeltjes eraf. En de meiden zijn weer helemaal blij met het appeltje! Ik ga met een ommetje naar huis, zodat het appeltje lekker opgepeuzeld kan worden. Daar waar de één heel kieskeurig het appeltje op eet en ieder “vies” schilletje vakkundig buiten de kinderwagen werpt met de uitspraak “ties”, geeft de ander nergens om en eet met regelmaat het appeltje in zijn geheel op, zo ook vandaag.
Als we weer thuis zijn is er niets zo leuk, maar vooral ook fijn voor mama, om de kinderwagen mee uit te laden en alle boodschappen op te ruimen, of zoals zij zeggen “oppejaja”.
Trots en voldaan kunnen de meiden dan weer spelen met, je raad het al: de stapelbekers!
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
