TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Met een goed gevuld glas wijn , en Barbara Streisand op de achtergrond , staar ik uit het raam. Ik zie hoe de bomen de mooie herfstkleuren hebben , en hoe langzaam de blaadjes er van af dwarrelen. Hoe kan het ook anders , het is Oktober. Herfst. Oktober , ik neem een slok wijn en ik verdwijn “down memory lane. Daar loop ik dan met mijn regenlaarsjes, goed ingepakt aan een grote stevige hand die mij vasthoud. Ik ren door het bos, schopend naar de blaadjes die prachtig omhoog dwarrelen, ik ren en voel de herfstzon op mijn toet en ren weer naar die stevige hand die mij veilig thuis brengt. “Memory lane” een weg die ik vaak genoeg bewandel, maar in Oktober net iets vaker.
Ik neem nog een slok wijn en sluit weer mijn ogen… Een prachtige glimlach verschijnt voor mij, glanzende levendige bruine ogen, sterk , groot, prachtige zwart krullend haar, in “memory lane” hou ik weer zijn grote handen vast en hij kijk , hij ziet een klein dansend meisje, dat meisje, dat ben ik. Datzelfde klein meisje werd groter en volwassen maar hield zich nog steeds vast aan die hand. Haar eerste gebroken hart werd gelijmd door lieve woorden en een hele wijze uitspraak. Vol trots werden goede cijfers ontvangen, veel gesprekken en geheimen hebben we gedeeld. Liefde, geborgenheid, veiligheid, ik heb het allemaal gekend. Want hij hield nog steeds mijn hand vast. Met 23 jaar ging de inmiddels groter geworden meisje de deur uit , niet een klein beetje , nee gelijk een continent verder. Daar startte ik mijn leven, leerde ik mijn Mr Big kennen. En ook hij, mijn Mr Big, heeft kennis gemaakt met mijn vader. Mijn vader een man uit duizenden.
4 jaar gelden zou oktober voor altijd mijn leven veranderen. 23 oktober om precies te zijn. Met zijn pasgeboren kleinzoon in mijn armen kreeg ik op een maandag, terwijl ik uit het raam keek om naar de dwarrelende blaadjes te kijken, dat ene telefoontje…Dat ene telefoontje wat me in een klap in een afschuwelijke nachtmerrie deed belanden. Nog geen 24 uur later zat ik samen met mijn zusje in het vliegtuig richting onze grote, mooie , sterke dappere vader. Daar lag hij in een ziekenhuisbed, met allerlei toeters en bellen en het ergste nog, zonder hoop. Het was nu alleen nog maar een kwestie van tijd. Tijd….die we nooit meer samen door zouden brengen, tijd wat er niet meer was, tijd waar je naar terug verlangt, tijd die je wilt tegen houden. Opeens krijgt tijd een hele andere betekenis…
24 uur na onze aankomst hielden mijn zusje en ik die mooie grote sterke handen vast , die ons altijd hebben beschermt , altijd de weg naar huis wisten te vinden, altijd er voor ons waren, was het om alleen maar te dansen of om te troosten. Wij hielden ze nu stevig vast, want zijn tijd was gekomen en daar tussen zijn dochters in hand in hand , hebben we onze mooie vader laten gaan….
23 oktober. Vandaag, ik neem nog een slok, sluit mijn ogen en zachtjes voel ik, net als vroeger, mijn hand verdwijnen in de zijne.
