TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Ik nam in januari een besluit. Iets wat misschien heel egoïstisch was, waarin ik mijzelf voorop stelde, in plaats van mijn kinderen. Dat deed stiekem best een beetje pijn, want ik stelde mijn kinderen altijd voorop, in alles. En toch, ik kon dit niet langer volhouden. Ik was niet compleet, misschien zou het uiteindelijk zelfs er voor zorgen dat ik ongelukkig zou worden. En daarom koos ik na 4 jaar moederschap voor het eerst voor mijzelf.
Ik werk sinds de komst van Daan (2) vanuit huis. 30-60 uur per week, maar altijd zo, dat ik de kinderen bij me kan hebben. Vriendjes en vriendinnetjes kunnen hier spelen, bij ziekte ben ik er voor ze en het was meestal prima te combineren met mijn werkzaamheden. De maanden november en december zorgden hier nog wel eens voor stress, vanwege de topdrukte rondom de feestdagen, maar de overige maanden kon ik het altijd prima combineren met mijn gezin. Het lijkt zo ideaal, maar toch…. Er knaagde iets. Een stukje eenzaamheid.
Ik merkte dat mijn leven saaier werd. Ik had dagelijks dezelfde werkzaamheden en het zelfde ritme. Mijn sociale wereld werd kleiner en ook het moederschap werd eentoniger. Ik kon de energie niet meer vinden om leuke dingen met mijn kinderen te doen, omdat er altijd werk op de loer lag. Nooit was er iets af, altijd moest ik door. Begin januari was ik daar klaar mee. Ik wilde mijzelf ontwikkelen, thuis komen met leuke verhalen, collega’s hebben en bovenal een moeder zijn, die thuis gewoon moeder kon zijn en niet altijd aan het werk moest. Ik nam het besluit te solliciteren om weer buiten de deur te gaan werken. Als puber had ik ooit de ambitie om tandarts te worden. Inmiddels, ietsjes ouder, heb ik die ambitie omgezet naar de assistente van de tandarts. Ik besloot in januari om weer te gaan leren. Een mbo 4 opleiding als tandartsassistente.
Een spannende periode brak aan. Ik stuurde tig open sollicitaties, zonder ervaring en natuurlijk een leeftijd die iets minder geliefd is, als menig student. Ik startte met de opleiding en begon voorzichtig aan mijn nieuwe leven. Een leven waarvan ik denk dat het mij gelukkiger maakt, maar waarin ik ook twijfelde of ik daarmee mijn gezin gelukkiger zou maken. In februari vond ik een baan die perfect past bij mijn gezin voor 1 à 2 dagen in de week. En zo werd ik naast een mama, ook weer een werknemer.
Het is wennen. Voor ons allemaal. Mijn zoontje merkt er weinig van. Hij zat immers al 2 dagen per week op het kinderdagverblijf. Mijn dochter vind het nog niet zo leuk. Zij is gewend dat ik haar altijd van school haal, dat ze altijd alle kanten uit kan gaan en dat is nu even anders. Het is vooral wennen voor mijn man, die ineens allerlei taken er bij krijgt die hij 4 jaar lang niet heeft gedaan. Maar mijn gezin staat achter mijn keuze, steunt mijn keuze en zijn erg blij voor me.
Dank daarvoor 
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
